Re-treat je hart. Een stilte-retraite georganiseerd door Marlies en Robbert. Waarom weet ik niet, maar toen ik de uitnodiging ontving merkte ik bij mezelf dat ik er voor open stond. Behoefte aan had. Ik ben gezond en gelukkig maar iets in mij zei dat ik er aan mee moest doen. Ik was in de veronderstelling dat het een retraite met wat momenten van stilte zou zijn. Mis. Direct bij aankomst bij hotel en Boeddhistisch centrum Kadampa (in het prachtig glooiende Limburgse landschap, direct gelegen aan het riviertje de Geul) werd het me duidelijk. Deze stilte-retraite was een retraite in stilte. Van het begin (donderdagavond) tot het einde (zondagmiddag). Opstaan, mediteren, ontbijten, groepssessie, lunchen, wandelen, mediteren, dineren etc. etc. Alles in stilte. Alle hulpmiddelen die voor eventuele afleiding zouden kunnen zorgen (telefoon, boeken, muziek) mocht je thuis laten. In het begin voelde het wel wat onwennig die stilte. Je bent toch geneigd om contact te leggen met andere deelnemers. Maar uit respect voor de ander, elkaar en voor mezelf heb ik de stilte omarmd. Ik vond het fijn dat het – vooral in het begin – geleide meditaties waren. Ik had thuis wel eens geprobeerd te mediteren, maar kon er de rust niet voor vinden en… als ik het probeerde begon ik voor mijn gevoel bijna te hyperventileren. In de meditaties en in de rust heb ik ervaren dat je bekwaam wordt in het neutraliseren van negatieve gevoelens en – wellicht nog belangrijker – het koesteren en genieten van positieve gevoelens. Ik zat al lekker in mijn vel voor de retraite maar de retraite heeft me veel, heel veel gebracht. Rust, ontspanning. Het lukt me aardig om hetgeen ik in de retraite heb beleefd en geleerd te laten doorklinken in iedere dag. Of het nu in mijn werk is of privé. Ik was al gelukkig maar kan nog dagelijks genieten van de stilte in mezelf. Ik merk dat ook mensen om mij heen positief op mijn vernieuwde ‘levenshouding’ reageren. Ik heb meer rust en aandacht voor de ander. Al met al ben ik erg enthousiast over de retraite en kan ik het iedereen die lief voor zichzelf wil zijn van harte aanbevelen. Het is een cadeautje voor jezelf. Een cadeautje waar je je hele verdere leven de vruchten van plukt.
Ervaringen
Als ‘spirituele zoeker’ dacht ik vaak ‘iets’ te moeten hebben of doen om ‘er’ te komen. Maar steeds kwam na verloop van tijd een diep verlangen terug… Ik wist ‘in de stilte vind ik mezelf’ en wilde graag vanuit mijn gevoel gaan leven. ‘Re-treat je hart’ bleek een liefdevol kado voor mijzelf.
De stilte was niet zo ‘eng’ als ik dacht. In de groep voelde ik mij veilig en niet alleen in mijn zoektocht naar mijzelf. Door niet te praten verviel op een gegeven moment de bevestiging van ‘ik’ en ‘jij’. Ook het benoemen van wat ik zag of hoorde (‘kijk eens wat mooi’, ‘wat lekker’, ‘wat gek’) was niet meer nodig in een wereld zonder woorden zodat ik helderder in het hier en nu kon zijn. Ik ‘hoorde’ mijn gedachten nog wel in mijn hoofd, maar ze raakten steeds meer op de achtergrond. Mijn ‘ik’ smolt langzaam weg, zo leek het. Na verloop van tijd is er geen ‘ik wandel’ of ‘ik eet’ meer. Er is gewoon wandelen en eten. ‘Mijn’ benen doen precies wat ze moeten doen zonder dat ‘ik’ me ermee bemoei! En het wonderlijk besef tijdens het eten met volle aandacht hoe ‘mijn’ handen liefdevol het eten naar mijn mond lepelden. ‘Ik’ weet het niet en doet helemaal niets! Aan het einde van de stilteretraite schreef ik in mijn dagboek: ‘ik voel me innig dankbaar, nederig en oersterk, met een zingend hart.’
In een hutje op de hei was een bijzondere ervaring voor mij. Het begon met dat ik erg kort van tevoren mij pas aanmeldde maar dat ik gelukkig de laatste plaats kon opvullen! Als 18 jarige was ik de jongste van de groep maar dat was helemaal geen probleem.
Eenmaal daar aangekomen verliep alles grotendeels zoals ik had verwacht. Je kan alles loslaten en een flexibel schema volgen, precies waar ik naar verlangde! Én het eten was heel lekker!
Ik kan in mijn geval niet zeggen dat ik hele grote problemen heb aangepakt, of dat ik geïnspireerd ben om mijn leven om te gooien. Maar daarvoor ging ik er ook niet naartoe. Ik heb vooral mijn gedachtes kunnen ordenen en over mijn keuzes voor de toekomst kunnen denken. Zo stapte ik uit de cursus met een zelfvertrouwen boost en goede moed!
Na een periode van intensief werken heb ik mijzelf een "re-treat je hart" cadeau gedaan. Even geen kaderbrieven, begrotingen, planning & control cyclus, projecten, medewerkers, stakeholders, maar in stilte een herijking van de gevoelsverbinding tussen de buitenwereld en de binnenwereld van mij als persoon. Het beleven van de "stilte" is een weldaad voor het zijn. Geen moeten, geen sociale conversaties met anderen, enkel een goed gesprek zonder woorden met jezelf en af en toe individueel in woorden met Robbert. Ruimte creëren.
In het begin van de retraite ervaarde ik nog geen ruimte. Mijn hoofd zat vol met "belangrijke" zaken die als misflarden aan mij voorbij trokken. Door het te laten gebeuren en het te accepteren dat het is zoals het is, dat niet te willen veranderen, ontstond na twee dagen deze ruimte wel. Ruimte van gevoelens en gedachten. Eenheid zonder vervormingen. Het zonder woorden delen in de groep is een bijzondere ervaring op gevoelsniveau. Uitstekend begeleid door Robbert. Alles voelde als maatwerk.
Na vier dagen kan ik terugkijken op een geweldige, energieke ervaring die me weer in verbinding heeft gebracht met mijn kompas, mijn omgeving en de kracht wie ik werkelijk ben. Een ervaring die ik iedereen gun om zelf te doorleven.
'Wanneer je zelf druk bent en ook nog in een drukke omgeving fungeert, is een stilte retraite een uitdaging. Het doel om mee te doen was voor mij het willen voelen vanuit mijn eigen zijn. De retraite heeft me laten teruggaan naar een basisbewustzijn en heeft een goede start gegeven om mijn doel te bereiken. Dit begin had ik niet kunnen creëren als ik me niet losgemaakt had van de ratrace waarin ik me bevind.'
Zo af en toe laat ik de wereld de wereld en dan neem ik tijd voor een retraite. Deze keer deed ik dat "in een hutje op de hei" bij Robbert van Bruggen. Hij vroeg een voorwerp mee te nemen als symbool voor de retraite. Ik wist niet wat dat moest zijn en nam zo maar iets mee waar mijn oog toevallig op viel. Dit vertellend aan de groep zet ik mijn voorwerp op de daarop bestemde plek, ga weer zitten en opeens weet ik hoe symbolisch dit voorwerp is. Het helpt mij om tijdens de retraite rustig te kunnen waarnemen wat plaats vindt. De Soefi oefeningen waarmee Robbert het stil zitten afwisselt waren nieuw voor me en "verademend" om te doen. Stil zitten is geen vakantie, stil zijn is ongemakkelijk, maar uiteindelijk geven beiden de ruimte die nodig is om jezelf onder ogen te zien en om te zien dat het leven gaat zoals het het gaat. Wat een verademing.
Twee weken na afloop van de retraite probeer mijn ervaringen onder woorden te brengen. Aan de ene kant gaat het leven gewoon verder, maar aan de andere kant lijkt er toch iets anders te zijn.
Retraite de belofte van het zwarte ei, april 2015.
Ik heb de retraite ervaren als een intens proces waarin ik mij overgaf aan een innerlijk wisselvallig proces van wat er was; verzet, twijfel, plezier, spanning, verdriet en eenzaamheid. Dwars door al deze zich aandiende gedachten en emoties heen, begon ik een rust en ruimte te ervaren die ondanks al jaren persoonlijk ontwikkelings- en energetisch werk nieuw voor me was. Dankzij de zorgvuldige opbouw en de dragende nabijheid van Robbert en Diana voelde ik mij in het individuele proces steeds meer geborgen en verbonden als groep en verbonden met wat ik de Bron van Zijn, het grotere geheel, noem.
Sinds de retraite begin ik de dag met in stilte zitten en gedurende de dag ervaar ik op, zo lijkt het, willekeurige momenten een verbondenheid zonder dat ik kan benoemen hoe of wat. Ik voel me zachter en krachtiger, ervaar dat ik meer tijd neem voor wat er is en wat er komt. Ik ben meer los door mij op een dieper niveau verankerd te voelen.
Roelien Bosch
Adviseur en ontwikkelaar Passend Onderwijs
Begeleidingskundige
Op het moment dat ik ziek thuis kwam te zitten, kreeg ik het advies ‘word eens stil’. Die zin uit het gesprek met mijn leidinggevende bleef bij mij hangen. In ons gezin met jonge kinderen lukte het me niet om de momenten van rust en ruimte te creëren Zo ontstond bij mij het idee: ik ga in retraite. Er was ook twijfel/ angst ‘wat als iets zich aandient wat ik eigenlijk niet wil?’ Toch overheerste mijn gevoel; dit wil ik doen!
Vanaf het moment dat we in stilte gingen, was het heel druk in mijn hoofd en mijn lijf! Allerlei gedachten/ patronen kwamen vanzelf boven. Ik probeerde in eerste instantie alles zo snel mogelijk weg te stoppen, want ik wilde niet gaan analyseren Was ook steeds bezig met de vraag; hoe laat je wat er komt er gewoon zijn? Ik werd er heel onrustig van. Dus dacht ik na een halve dag, ik kan wel weer gaan, want er gebeurt niks.
Pas op het moment dat ik tegen mezelf zei, nou oke, dan gebeurt er maar niks, hooguit is het een paar dagen heel saai in je eentje….kwam het ineens. Tijdens een wandeling kreeg ik helder inzicht in mijn wil om te grijpen naar antwoorden, mijn gedachtepatronen en gedrag. Dat had ik nodig om het te kunnen loslaten. Door te erkennen kon ik meegaan in wat er zich aan angst, verdriet en boosheid aandiende. Het wonderlijke was, dat door het alleen maar te erkennen en er geen gesproken woorden aan te geven, het zomaar weg vloeide of mij het antwoord gaf wat ik te doen heb. Ik werd er niet alleen rustig van, er kwam een sterk gevoel van kracht en vitaliteit over me. Voelde heel intens: ‘Ik heb wat te geven en ik wil het delen!’
De retraite heeft me net het duwtje gegeven om toe te geven aan mijn innerlijke overtuiging. Ik sta nog aan het begin van mijn proces. Angst om concrete stappen te zetten gaat inmiddels over in vertrouwen en nieuwsgierigheid naar wat er komen gaat. Maar het meest waardevolle voor mij is….ik GEBEUR !