´Soms zijn er mensen die iets tegen je zeggen wat Echt aankomt. Dat is wat me gebeurde tijdens de retraite met Robbert en Marlies. Over de identificaties die je jezelf hebt toebedacht, de maskers die je opzet, de sluiers die over je heen hangen, de verhalen die je over jezelf bedacht hebt, de weigering om bepaalde emoties toe te laten. Om dat werkelijk te doorvoelen in de stilte, het moeilijke en het mooie om identificaties los te laten en emoties toe te laten..het heeft me iets heel moois en iets heel blijvends gebracht. Weer een stukje dichter bij mezelf, meer lucht, licht en vrijheid, overgave om alles gewoon te laten zijn en te aanvaarden zoals het is, eigenlijk om het Leven echt te leven...als mens maar ook vanuit mijn werk als HRM-er zou ik deze retraite aanraden aan mensen in soortgelijke functies maar ook voor ieder ander. Het geeft je de mogelijkheid om vanuit zelfkennis, acceptatie en authenticiteit , met een voelbaar stevigere basis, je werk te doen in samenwerking met anderen. Dat dat op een positieve manier gevoeld wordt door de mensen met wie je samenwerkt is mij heel duidelijk geworden.'
Ervaringen
Re-treat je hart!
Ik kwam binnen met een hoofd vol malende gedachten naar aanleiding van een verdrietige en pijnlijke gebeurtenis. Vol schuldgevoelens ook.
De verschillende meditatieoefeningen hielpen mij mijn focus te veranderen, van mijn hoofd naar mijn hart te gaan , ruimte, zachtheid, pijn te ervaren. Verdriet mocht/kon stromen.
De oefeningen hielpen mij tenslotte weer verbinding te maken met de stilte, liefde, vergeving en vreugde in mijzelf. Door de meditatie in de natuur zag en ervoer ik haar en mijn ‘volmaaktheid in gebrokenheid’. Dat was een intense ervaring van heelheid!
Stilte werkt helend. Ik vond het prettig om niet (te hoeven) praten, geen ‘social talk’ aan tafel. Maar ik heb de groep toch nodig om bij een diepere stilte/liefde/volheid in mijzelf te komen.
De schuldgevoelens en het verdriet zijn niet over, maar het is alsof ze me minder in hun greep hebben.
En last but not least, ik vond de begeleiding van Marlies en Robbert heel goed door wie ze zijn, wat ze aandroegen en hoe ze samenwerkten.
Al lang had ik een stilte retraite op mijn wensen lijstje staan. Maar er was "iets" wat me altijd tegen hield. Ik denk dat het het onbekende was. Niemand in mijn omgeving had ooit een stilte retraite gevolgd. Daarbij komt dat het "in stilte zijn" zo volledig in contrast is met mijn dagelijkse bezigheden. Het onbevredigde verlangen bleef en heeft uiteindelijk gemaakt dat ik in december de stilte retraite "re-treat je hart" gevolgd heb. Ik kan het een ieder aan raden!
De eerste dagen waren zwaar enerzijds. Want je doorbreekt van de een op andere dag je dagelijkse levensritme. Van een bureaubaan met de daarbij behorende actie en hectiek, naar de rust van meditatie, wandelen en natuur.
Van alles moeten, naar niets hoeven. Alleen maar jij en je gedachten, de stilte en de natuur.Je merkt hoe sociaal geprogrammeerd je bent en ervaart hoe onwennig het is om niet te spreken.
Maar de afgesproken conventie om niet met elkaar in contact te treden levert uiteindelijk een groot gevoel van vrijheid en innerlijke rust op.
Ongemerkt gebeurt er van alles, zowel fysiek al geestelijk.
Zo had ik de eerste dagen enorm veel hoofdpijn en arriveerde ik met lage rugpijn. De eerste dagen vond ik pittig. Je bent gewoon niet gewend om een groot deel van de dag te mediteren.
Anderzijds vond ik het mediteren, de stilte, de wandelingen in de prachtige omgeving en het helemaal niets hoeven een enorm geschenk (aan mezelf) Hetgeen alles weer in balans bracht.
Op de derde dag van de retraite bereikte ik een soort van hoogtepunt, of moet ik zeggen; omslagpunt. Die dag zat ik mezelf enorm in de weg. Weinig concentratie, moeite met stilzitten en ik had het onaangenaam koud. Er zaten enorm veel gedachten en hersenspinsels in mijn hoofd.
De laatste dagen heb ik een omslag kunnen maken van denken naar voelen. Wat diende zich aan tijdens deze retraite?? Geen rocket science, geen zaken die ik nooit eerder had bedacht. Maar ik ben me meer "bewust" geworden.
Ik heb gevoeld wat mijn echte innerlijke verlangen is. Ik ben gewaar geworden wat zich wilde aandienen.
Aan het eind van de week ging ik letterlijk en figuurlijk "lichter" naar huis. Alsof ik een heleboel onnodige ballast had achtergelaten…….
Nu, een aantal weken na de retraite kan ik oprecht zeggen dat er een proces op gang is gekomen.
Ik voer kleine veranderingen door. Welke uiteindelijk een veel grotere impact hebben dan ik verondersteld had.
Retraite, ik had er in een keer zo'n behoefte aan.
Alleen de stilte leek me eng, de tweede dag greep me dit ook behoorlijk naar de keel. Mijn lichaam wilde zich uiten, kabaal maken.
Mooie, soms emotionele momenten beleefd en dat was ok.
Het was fijn, een cadeau aan mezelf, iets om te koesteren en zeker vaker te doen.
De stilte opzoeken is iets wat ik nog regelmatig probeer te doen. En teruggaan naar in een hutje op de hei, dat heb ik mezelf alvast beloofd.
Een stilte retraite. Wat is dat eigenlijk? Dat vroeg ik mij af nadat iets in mij had gezegd dat ik me moest inschrijven. Zelfs tot het moment van arriveren in Schin op Geul wist ik eigenlijk niet goed wat mij te wachten stond. Het mooie van alles was dat bijna niemand van de deelnemers wist wat hen te wachten stond. Maar iedereen was daar voor een reden, en ik denk dat iedereen daar een zelfde soort stemmetje had gehoord, net als ik: dit is goed, moet je doen. En zo zat iedereen bij het eerste diner zo goed als stil aan tafel, terwijl we op dat moment nog gewoon mochten praten!
De stilte retraite is een niet te beschrijven ervaring voor mij geweest. Het is een achtbaan van gedachten, geluiden, lichtflitsen, dromen, liefde en verdriet. Alles komt voorbij. In het begin duren de meditaties eindeloos en zat ik mij op te vreten met de gedachte: wanneer slaat Robbert nou op de klankschaal om de meditatie af te ronden! Wat duurt een uur lang! En die druppende kraan, kan iemand daar wat aan doen? Maar door de oefeningen die Robbert mee geeft, de mooie gedachtes en beelden die hij vertelt, maken dat je er langzaam in zakt. En al de tweede dag werd ik verrast door de klankschaal: nu al de meditatie voorbij? En wat fijn die lekkende kraan, dan weet ik dat ik hier ben. Nu, op dit moment.
Tijdens de retraite zag ik de gedachten voorbij komen, waaronder: wat ga ik de mensen vertellen hoe de retraite eigenlijk was? Ga ik vertellen over de lichten die ik heb gezien. Hoe ik mijzelf tijdens een meditatie kon opladen? De liefde die ik van groep voelde zonder enige aanraking? De schaamte tijdens de dans, maar daarna vooral het vrije gevoel van lekker bewegen? Alles bezien was het voor mij simpelweg bijzonder. En voel ik het voorrecht dit te hebben mogen meemaken. En mijzelf heb mogen verrijken met de ervaringen, beelden, muziek, kennis en liefde die Robbert heeft weten te brengen. Kortom, een stilte retraite is zo stil nog niet."
"De stilte-retraite in Schin op Geul was voor mij een uitzonderlijk mooie en overweldigende ervaring. De stilte deed mij weer terugkomen bij mezelf, gewoon wie ik ben zonder de franje van alledag. Zonder de betekenis te voelen van mijn levensvulling en de verhoudingen met mensen om me heen, kwam ik terug bij mijn essentie en ook bij mijn vertrouwde 'binnenstem' en intuitie.
Het was heel grappig om te merken dat 'mijn' stilte helemaal niet stil is. Mijn hoofd houdt niet op met grapjes maken over de situatie waarin ik zit, ze kwebbelt door over onbenulligheden en observeert hardop de mensen om me heen. De Stilte in mezelf noem ik dan ook liever Liefde, maar het zal wel voor iedereen anders voelen.
Ondanks het feit dat mijn Stilte nooit stil zal worden, deed de retraite iets heel bijzonders met me. De ervaring een te zijn met alles en iedereen om me heen, slechts een kleine schakel in het grote geheel te zijn, heeft me weer met beide voeten op de grond gezet. Het heeft me weer opnieuw nederigheid getoond en me herinnerd aan het feit dat ik de taak heb 'groot te zijn door klein te blijven'.
De wijze waarop Robbert de retraite heeft gegeven, was een van grote liefde en wijsheid. De aanwezigheid van Robbert tijdens de retraite is zo vanzelfsprekend: een heel gewoon mens met immense kracht en tegelijkertijd zachte kwetsbaarheid. Zijn liefde voor het soefisme is bijna letterlijk te proeven en ik ben blij dat ik er deelgenoot van mocht zijn. Het is zoiets prachtigs; zo eenvoudig en zo gevarieerd. Het is bijna onmogelijk om er niet van te houden.
De retraite heeft een onnavolgbare uitwerking op mijzelf en op meerdere levensgebieden gehad. Inzichten waar ik al eindeloos over had lopen dubben, kwamen als 'vanzelf'. En dat heeft me enorm vooruit geholpen. Ik merk dat ik ook in mijn werk veel meer rust ervaar. Ik ben minder ongemakkelijk om de dingen te laten zijn zoals ze zijn. Het gevolg is dat ik minder zoekende ben naar nieuwe uitdagingen en meer tevreden ben in het moment.
Na een vervelende situatie vanuit mijn werk kwam ik thuis te zitten, niet dat het een bewuste keuze was, maar noodgedwongen, dan krijg je alle tijd om eens bij jezelf stil te staan en eens te kijken hoe moet ik nou verder!
Nergens had ik zin in ik bedacht me, het enige wat ik nodig heb is iets om mezelf te gaan resetten terug naar het vertrouwde naar mijn eigen "ik" maar hoe doe je dat?
Toch maar op zoek gegaan naar een andere baan, tot ik besloot om helemaal het roer om te gooien en als zelfstandige iets op te zetten, dat bleek een succes te zijn.
Toen kwam ik Robbert tegen, hij zei waarom ga je niet een stilte retraite doen ik dacht dat is niks voor mij, maar ik heb de site bekeken van "een hutje op de hei" en ik was helemaal om.
In Oktober 2014 was het zover!
Daar heb ik me kunnen resetten en dat was nou net wat ik nodig had, ik leerde dat "ik" weer de belangrijkste ben, en van daaruit kan ik dan ook het nodige overbrengen op de cliënten in mijn praktijk en dat is heel fijn.
Robbert dank je dat je mij dat zetje gegeven hebt, ik vond het een geweldige ervaring, ook de manier waarop jij ons die dagen begeleidt hebt.
Het is echt voor iedereen een echte aanrader.
Mary G. dieet-consulente
Op het moment dat ik ziek thuis kwam te zitten, kreeg ik het advies ‘word eens stil’. Die zin uit het gesprek met mijn leidinggevende bleef bij mij hangen. In ons gezin met jonge kinderen lukte het me niet om de momenten van rust en ruimte te creëren Zo ontstond bij mij het idee: ik ga in retraite. Er was ook twijfel/ angst ‘wat als iets zich aandient wat ik eigenlijk niet wil?’ Toch overheerste mijn gevoel; dit wil ik doen!Vanaf het moment dat we in stilte gingen, was het heel druk in mijn hoofd en mijn lijf! Allerlei gedachten/ patronen kwamen vanzelf boven. Ik probeerde in eerste instantie alles zo snel mogelijk weg te stoppen, want ik wilde niet gaan analyseren Was ook steeds bezig met de vraag; hoe laat je wat er komt er gewoon zijn? Ik werd er heel onrustig van. Dus dacht ik na een halve dag, ik kan wel weer gaan, want er gebeurt niks.Pas op het moment dat ik tegen mezelf zei, nou oke, dan gebeurt er maar niks, hooguit is het een paar dagen heel saai in je eentje….kwam het ineens. Tijdens een wandeling kreeg ik helder inzicht in mijn wil om te grijpen naar antwoorden, mijn gedachtepatronen en gedrag. Dat had ik nodig om het te kunnen loslaten. Door te erkennen kon ik meegaan in wat er zich aan angst, verdriet en boosheid aandiende. Het wonderlijke was, dat door het alleen maar te erkennen en er geen gesproken woorden aan te geven, het zomaar weg vloeide of mij het antwoord gaf wat ik te doen heb. Ik werd er niet alleen rustig van, er kwam een sterk gevoel van kracht en vitaliteit over me. Voelde heel intens: ‘Ik heb wat te geven en ik wil het delen!’ De retraite heeft me net het duwtje gegeven om toe te geven aan mijn innerlijke overtuiging. Ik sta nog aan het begin van mijn proces. Angst om concrete stappen te zetten gaat inmiddels over in vertrouwen en nieuwsgierigheid naar wat er komen gaat. Maar het meest waardevolle voor mij is….ik gebeur!
Als ik in mijn omgeving vertelde dat ik een stilteretraite ging doen, kreeg ik steevast de vraag: waarom? En steeds gaf ik hetzelfde, vage antwoord. Het was niet meer dan een gevoel, een verlangen, het idee dat ik dit moest doen. Wat ik ermee wilde bereiken? Ook geen idee. Maar wat ben ik blij dat ik aan mijn gevoel gehoor heb gegeven.
Mijn persoonlijke thema openbaarde zich vanzelf gedurende de retraite. Ik kwam mezelf tegen, en hard ook. In plaats van weg te rennen, heb ik alles onder ogen gezien en vooral doorvoeld. En wat bleek? Daarna kwamen de inzichten die ik nodig had om stappen te kunnen zetten vanzelf! Ik heb op een intense manier ervaren wie ik echt ben van binnen. Dat gevoel laat zich niet in woorden omschrijven. Maar het voelde heel goed.
Terug in het dagelijks leven merk ik dat er iets wezenlijks binnenin mij veranderd is. Ik stel me anders op naar de buitenwereld, ik oordeel minder over mezelf, ik heb oude angsten en pijn losgelaten. Ik heb mezelf leren (er)kennen. Dat een paar dagen stilte me zoveel zouden opleveren, had ik nooit verwacht. Een mooier cadeau had ik mezelf niet kunnen geven.
Robbert begeleidde een oefening tijdens de retraite waarbij je door middel van je ademhaling jezelf reinigt in afstemming op de ‘elementen aarde, water, vuur, lucht en ether’ waardoor opgeslagen energieën kunnen ‘loslaten’. De oefening kent een aantal fasen en bij de een voorlaatste fase focuste ik mijn ademhaling op de manier die Robbert zei. Ik voel tintelingen door mijn hele lichaam die overgingen in een lichte duizeligheid en vervolgens plotseling ontspande in een heel warm gevoel van binnen uit. Ik weet niet wat daar losgemaakt werd, maar het voelde zo fijn en het was alsof er een hele last van mijn hart afviel. Het is me duidelijk dat ik iets met me meedroeg wat niet nodig was.
Ik vind het zo mooi om te ervaren dat je tijdens de stilte-retraite helemaal niet hoeft na te denken over dingen, soms is het helder wat er gebeurt en soms niet. Maar in beide gevallen helpt het om in die stromende levensenergie weer in het leven te staan.
Heel kort kan ik samenvatten dat ik voor de retraite een zwaar gevoel, negatieve gedachten had en mezelf afvroeg wat ik eigenlijk op deze aardbol doe. Al vanaf dag 2 begon er volop levensenergie, creativiteit en zin in het leven te komen. Ik kwam met een enigzinds hangend hoofd en naar voren gebogen schoudertjes binnen en liep rechtop met stralende ogen en vreugde weer naar buiten. Wow wat een ervaring de beste investering die ik ooit heb gedaan.