Begin van september begon er iets te kriebelen, ik kreeg een verlangen om mijn mond te houden en de stilte op te zoeken. Een verlangen wat ik nooit eerder zo heb gehad. Ik kon het moeilijk verklaren, maar ik voelde van binnenuit dat ik even moest stil zitten om weer door te kunnen. Toen ben ik gaan googlen en kwam ik vrij snel bij de website van “in een hutje op de hei”. Bingo, dit is wat ik wilde, en een gesprek met Robbert bevestigde mijn gevoel, geen religie maar een antwoord op mijn verlangen naar stilte, een helpende hand. Ik moest wel even geduld hebben, de retraite zou pas in november beginnen. Maar het was het wachten waard. “In een groep van 14 mensen zwijgen, jij????” Zo reageerde mijn omgeving, en er zijn veel grappen over gemaakt. Maar wat kan ik zeggen, het was een louterende, leerzame en zalige ervaring. Mijn stilte was rustig en ontspannen, en ik heb mezelf verbaasd dat ik het zo fijn vond alleen te zijn. Maar dat was juist zo mooi aan deze retraite, we waren niet alleen, maar wel stil, in stilte samen en dat was als een grote stampende agregrator, daar ging zo veel kracht en energie van uit. Robbert heeft ons fantastisch begeleid en iedere dag was een feest, met een opbouw, kop en staart. Het was niet vaag (was ik bang voor) maar concreet en glashelder. Ik heb eigenlijk in 5 dagen, een nieuwe versie van mezelf gedownload. En dat kan alleen in rust, als de “tefal laag” van het dagelijks leven van je afglijdt en je echt bij je gevoel kunt komen. Ik ben niet veranderd maar verbeterd. Het beste cadeau voor mezelf.
Ervaringen
'Wanneer je zelf druk bent en ook nog in een drukke omgeving fungeert, is een stilte retraite een uitdaging. Het doel om mee te doen was voor mij het willen voelen vanuit mijn eigen zijn. De retraite heeft me laten teruggaan naar een basisbewustzijn en heeft een goede start gegeven om mijn doel te bereiken. Dit begin had ik niet kunnen creëren als ik me niet losgemaakt had van de ratrace waarin ik me bevind.'
Ruim drie jaar geleden maakte ik een einde aan een liefdesrelatie die totaal niet goed voor mij was. De relatie heeft gemaakt dat ik mezelf op veel vlakken totaal kwijt geraakt ben. In de afgelopen drie jaar zat ik enorm in mijn hoofd. Wat is er gebeurd, wat is er van mij overgebleven, wie ben ik nu? Ik heb therapie gehad en ben bij coaches geweest, maar bij al deze hulp had ik iedere keer het gevoel dat dit niet was wat ik nodig had. Mijn hoofd wist alles wel, die kon alles goed relativeren.
Ik moest tot rust komen, uit mijn hoofd en weer mijn lijf in zakken. En dat is precies wat de retraite heeft gedaan! De stilte gaf mij de ruimte om echt weer in contact te komen met mijn authentieke ik. Toen ik die verbinding weer voelde, ik alle verwachtingen en dat wat ik dacht dat ik wilde kon loslaten, kwam datgene wat wilde komen naar boven. En dat was mijn spelend kind! Mijn spelend kind die ik langzaamaan kwijt geraakt was in mijn relatie. Mijn spelend kind die ik jaren niet gehoord, gezien en gevoeld heb. Dit was het! Dit was het ontbrekende stukje.
Ik heb me in jaren niet zo heel, rustig en vooral blij en gelukkig gevoeld. De verbinding met mezelf en met al dat is is hersteld. Wat vier dagen stilte al niet kan doen :-) Een mooier cadeau had ik mezelf niet kunnen geven.
Robbert, ik ben je enorm dankbaar. Wat doe jij een prachtig werk!
F.
Tot voor kort had ik nog nooit een (georganiseerde) stilte retraite gedaan. Wel altijd zelf mijn retraites - in mn uppie - in hutjes op de hei gedaan. Heerlijk! Maar wat een verademing is deze reis voor me geweest. Onder bezielde leiding van Robbert Van Bruggen mocht ik een gevreesd stuk in mij ont-dekken, beleven en belichamen. En weer geheeld eruit gekomen.
Jongens en meisjes, dit is een absolute aanrader!
L.F.
Wat ik verwacht had en zó nodig had in deze retraite, was....stilte! En die kreeg ik in overvloed,ook in het overweldigende Limburgse landschap. Wat mij toen raakte en zelfs nu thuis nog, was dat ik vanuit mijn wijd geopende hart, alleen maar aanwezig hoefde te zijn. In dat ruime hart verdween alles, werd transparant. Er was een veilige sfeer in de groep, we gingen diep en laag en hoog en bleven altijd met beide benen op de grond. Dit dankzij de hartverwarmende oefeningen en een écht aards Aanwezig zijn van de begeleider van de retraite. Het programma werd ook elke dag op het 'lijf van de groep' geschreven, aangepast aan wat er zich afspeelde, dat was een meerwaarde. Dit warme bad van stilte, verdieping en healing kan ik van HARTE aanbevelen!
Is misschien wel een 'must' (met een knipoog) voor jachtige managers, directeuren, topambtenaren, presidenten, werknemers en alle andere mensen die hun hart willen voelen kloppen, i.p.v. bonken.
Re-treat je hart. Een stilte-retraite georganiseerd door Marlies en Robbert. Waarom weet ik niet, maar toen ik de uitnodiging ontving merkte ik bij mezelf dat ik er voor open stond. Behoefte aan had. Ik ben gezond en gelukkig maar iets in mij zei dat ik er aan mee moest doen. Ik was in de veronderstelling dat het een retraite met wat momenten van stilte zou zijn. Mis. Direct bij aankomst bij hotel en Boeddhistisch centrum Kadampa (in het prachtig glooiende Limburgse landschap, direct gelegen aan het riviertje de Geul) werd het me duidelijk. Deze stilte-retraite was een retraite in stilte. Van het begin (donderdagavond) tot het einde (zondagmiddag). Opstaan, mediteren, ontbijten, groepssessie, lunchen, wandelen, mediteren, dineren etc. etc. Alles in stilte. Alle hulpmiddelen die voor eventuele afleiding zouden kunnen zorgen (telefoon, boeken, muziek) mocht je thuis laten. In het begin voelde het wel wat onwennig die stilte. Je bent toch geneigd om contact te leggen met andere deelnemers. Maar uit respect voor de ander, elkaar en voor mezelf heb ik de stilte omarmd. Ik vond het fijn dat het – vooral in het begin – geleide meditaties waren. Ik had thuis wel eens geprobeerd te mediteren, maar kon er de rust niet voor vinden en… als ik het probeerde begon ik voor mijn gevoel bijna te hyperventileren. In de meditaties en in de rust heb ik ervaren dat je bekwaam wordt in het neutraliseren van negatieve gevoelens en – wellicht nog belangrijker – het koesteren en genieten van positieve gevoelens. Ik zat al lekker in mijn vel voor de retraite maar de retraite heeft me veel, heel veel gebracht. Rust, ontspanning. Het lukt me aardig om hetgeen ik in de retraite heb beleefd en geleerd te laten doorklinken in iedere dag. Of het nu in mijn werk is of privé. Ik was al gelukkig maar kan nog dagelijks genieten van de stilte in mezelf. Ik merk dat ook mensen om mij heen positief op mijn vernieuwde ‘levenshouding’ reageren. Ik heb meer rust en aandacht voor de ander. Al met al ben ik erg enthousiast over de retraite en kan ik het iedereen die lief voor zichzelf wil zijn van harte aanbevelen. Het is een cadeautje voor jezelf. Een cadeautje waar je je hele verdere leven de vruchten van plukt.
Tijdens de retraite is ter sprake gekomen dat wanneer je in contact staat met jezelf en je omgeving er in zowel dingen, natuur, mensen en dieren weerspiegelingen van jezelf kunnen zitten.
Ik liep buiten en zag een boom waar zo veel klimop op groeide waardoor de boom zelf nog maar nauwelijks kon leven. Ik verbeeldde mezelf alsof ik die boom was. Dat kwam met een behoorlijke klap binnen en ik dacht zo ziet mijn leven er ook regelmatig uit. Zoveel geven aan anderen waardoor ik zelf moe ben en niet groei en bloei. Ik liep een beetje overdonderd door dit inzicht verder, ik dacht echt dat ik hier in de loop van de tijd al veel in veranderd was. Ik zag in dat ik dit vooral heel graag wilde en het daardoor ook geloofde. De opjutter in mijn hoofd had hard gewerkt 'zo moet ik zijn'.
Rustig verder lopend zag ik een mooie grote boom met gezonde takken en een aantal maretakken ookwel misletoe genoemd in de kruin. Dit bracht een glimlach in mijn gezicht en twinkeling in mijn ogen; ja zo mag ik zijn. Ik wil best de mogelijkheid bieden dat er dankzij mij dingen kunnen groeien er vogeltjes een nest kunnen maken en zich kunnen voorplanten of even lekker kunnen uitrusten op mijn takken.
Het volgende inzicht was dat mijn ik niet meer helemaal die eerste boom ben want er loopt een pad van de ene naar de andere boom en ik ben al een aardig eind op weg. Wel blijft er allertheid en voldoende tijd voor mezelf, ruimte voor mijn innerlijke 'zijn' nodig om dit te kunnen realiseren.
Op het moment dat ik ziek thuis kwam te zitten, kreeg ik het advies ‘word eens stil’. Die zin uit het gesprek met mijn leidinggevende bleef bij mij hangen. In ons gezin met jonge kinderen lukte het me niet om de momenten van rust en ruimte te creëren Zo ontstond bij mij het idee: ik ga in retraite. Er was ook twijfel/ angst ‘wat als iets zich aandient wat ik eigenlijk niet wil?’ Toch overheerste mijn gevoel; dit wil ik doen!
Vanaf het moment dat we in stilte gingen, was het heel druk in mijn hoofd en mijn lijf! Allerlei gedachten/ patronen kwamen vanzelf boven. Ik probeerde in eerste instantie alles zo snel mogelijk weg te stoppen, want ik wilde niet gaan analyseren Was ook steeds bezig met de vraag; hoe laat je wat er komt er gewoon zijn? Ik werd er heel onrustig van. Dus dacht ik na een halve dag, ik kan wel weer gaan, want er gebeurt niks.
Pas op het moment dat ik tegen mezelf zei, nou oke, dan gebeurt er maar niks, hooguit is het een paar dagen heel saai in je eentje….kwam het ineens. Tijdens een wandeling kreeg ik helder inzicht in mijn wil om te grijpen naar antwoorden, mijn gedachtepatronen en gedrag. Dat had ik nodig om het te kunnen loslaten. Door te erkennen kon ik meegaan in wat er zich aan angst, verdriet en boosheid aandiende. Het wonderlijke was, dat door het alleen maar te erkennen en er geen gesproken woorden aan te geven, het zomaar weg vloeide of mij het antwoord gaf wat ik te doen heb. Ik werd er niet alleen rustig van, er kwam een sterk gevoel van kracht en vitaliteit over me. Voelde heel intens: ‘Ik heb wat te geven en ik wil het delen!’
De retraite heeft me net het duwtje gegeven om toe te geven aan mijn innerlijke overtuiging. Ik sta nog aan het begin van mijn proces. Angst om concrete stappen te zetten gaat inmiddels over in vertrouwen en nieuwsgierigheid naar wat er komen gaat. Maar het meest waardevolle voor mij is….ik GEBEUR !
1.
Eerst was ik bang voor de stilte; geloofde niet dat ik die zou kunnen (ver)dragen.
Algauw voelde het "stil zijn" warm en veilig en leerde ik het kennen als een krachtig leermiddel.
Ik ontdekte meer de diepte van mijn verlangen.
Niet wat ik van tevoren had bedacht ontvouwde zich maar na een geleide meditatie, tijdens de derde dag, kon ik mijn gevoel toelaten.
Ik kreeg via een voorportaaltje toegang tot mijn hart(senergie). Eerst snapte ik niks van de beelden en schrok ik ervan maar geleidelijk aan
drong de essentie tot mij door......
2.
De natuur heb ik ervaren als sereen, haast verstild.
De verstilling in combinatie met de loopmeditatie bracht mij in een sfeer van tijdloosheid.
Dit heeft me geholpen om werkelijk bij mijn innerlijke stilte te durven zijn.
3.
Tijdens een van de 'seva's' (taakjes) liep ik weer eens tegen mezelf aan.
- Doe ik het wel goed ?
- En oh als ik op de klankschaal sla, zijn alle ogen en oren op mij gericht. Doodeng.
Mier
Er zit een mier, zo’n grote zwarte
op een stoeltje in de zon
daar zit hij te bedenken, wat hij in deze
tijd wel niet allemaal ook doen kon
Pieker, pieker, peins, peins, zwarte rook komt uit zijn hoofd
Dan heel plots een felle steekvlam, die ook net zo snel weer dooft.