Tijdens de retraite is ter sprake gekomen dat wanneer je in contact staat met jezelf en je omgeving er in zowel dingen, natuur, mensen en dieren weerspiegelingen van jezelf kunnen zitten.
Ik liep buiten en zag een boom waar zo veel klimop op groeide waardoor de boom zelf nog maar nauwelijks kon leven. Ik verbeeldde mezelf alsof ik die boom was. Dat kwam met een behoorlijke klap binnen en ik dacht zo ziet mijn leven er ook regelmatig uit. Zoveel geven aan anderen waardoor ik zelf moe ben en niet groei en bloei. Ik liep een beetje overdonderd door dit inzicht verder, ik dacht echt dat ik hier in de loop van de tijd al veel in veranderd was. Ik zag in dat ik dit vooral heel graag wilde en het daardoor ook geloofde. De opjutter in mijn hoofd had hard gewerkt 'zo moet ik zijn'.
Rustig verder lopend zag ik een mooie grote boom met gezonde takken en een aantal maretakken ookwel misletoe genoemd in de kruin. Dit bracht een glimlach in mijn gezicht en twinkeling in mijn ogen; ja zo mag ik zijn. Ik wil best de mogelijkheid bieden dat er dankzij mij dingen kunnen groeien er vogeltjes een nest kunnen maken en zich kunnen voorplanten of even lekker kunnen uitrusten op mijn takken.
Het volgende inzicht was dat mijn ik niet meer helemaal die eerste boom ben want er loopt een pad van de ene naar de andere boom en ik ben al een aardig eind op weg. Wel blijft er allertheid en voldoende tijd voor mezelf, ruimte voor mijn innerlijke 'zijn' nodig om dit te kunnen realiseren.
Ervaringen
Wat een "fantastische" dagen heb ik gehad, in stilte.... Het begint met wat milde spanning.....
Niet lezen? Poeh! Geen telefoon? HELLUP! Geen oogcontact? Bestaat dat? Niet praten? euh... da's ook niet gezellig! En dan als bonus... (liever) niet analyseren! waar begin ik aan…
Ik kan je zeggen dat het wat onwennig begint en alles komt voorbij. En als je jezelf dan ziet zitten om 7:00 op een kussentje om een uur in stilte te ontwaken dan denk je, euh, ben ik dat?
Om met 10 onbekende mensen op zaterdagavond op een zolder te zitten in Velp om een 'Zikr' te doen (en nee ik ga het niet uitleggen, maar het is zeer intiem) en daarna, omdat het "bonte avond" is, thee met een chocolaatje te nuttigen geheel in stilte is heel bijzonder!!
Wat heb ik veel geleerd, gezien, beleefd, gehoord, gevoeld en vooral genoten! Genoten van alle inzichten en groei en vooral van mezelf ;)
Mocht je ooit een retraite willen doen dan kan ik ineenhutjeopdehei zeker aanbevelen!
Robbert Van Bruggen is zo'n mooie, warme, lieve man je voelt je direct thuis en welkom. De "ontmoetingen" waren elke keer weer even fijn en brachten nieuwe inzichten. De oefeningen geven richting en soms roepen ze wel wat weerstand op, maar ja we love weerstand!
Ik kan echt zeggen dat ik de klankschaalwekker 's morgens vroeg thuis ga missen!! Vervolgens slenter je in je makkelijk zittende kleding naar zolder, waar je op je sloffen binnenloopt. Je gaat zitten in een kring. Mooie bloemen en kaarsjes in het midden... Heerlijk op je kussen onder een dekentje, zalig knus om 7u in de ochtend een uurtje stil zijn. Dat is pas goedemorgen!
Houden van jezelf tijdens re-treat je hart
M v M uit DB
Stilte Retraite
Ik denk nog regelmatig aan de sfeer van het stille samen zijn. Ook moet ik nog wel eens giechelen om de humoristische momenten die plaats vonden, juist door het stil zijn. Wanneer er door mijn omgeving naar mijn ervaringen wordt gevraagd, vind ik het lastig te omschrijven, omdat ik het zo'n fijne en bijzondere en warme ervaring heb gevonden. En dat is dan wat ik vertel. Ook vertel ik hoe de dagen zich vulden met ontbijt, meditaties, lunch, wandelingen in de natuur, diner. En dat ik de sessies gebaseerd op het soefisme, als bijzonder heb ervaren. Dat ik mij veilig heb gevoeld met Robbert’s aanwezigheid. Dat ik het eten geweldig vond. En de omgeving fantastisch. Vertel maar eens aan een collega, dat ik denk een energetische ervaring te hebben gehad. Voor een tweede keer in mijn leven, ontstaan tijdens de nachtelijke sessie van het ‘gloeiende kooltje’..
Het afscheid aldaar voelde zwaar. Ik heb mij verbonden gevoeld met de sfeer en de mensen. Ik huilde op de terug reis naar huis. Ik had sterk het gevoel, nu moet ik het zelf weer gaan doen.
Inmiddels vier weken verder is mijn proces zich gaan ontwikkelen. Zoals Robbert omschrijft ' zich gaan ontvouwen'. Ik voel mij dankbaar voor deze vijf mooie dagen.
"De stilte-retraite in Schin op Geul was voor mij een uitzonderlijk mooie en overweldigende ervaring. De stilte deed mij weer terugkomen bij mezelf, gewoon wie ik ben zonder de franje van alledag. Zonder de betekenis te voelen van mijn levensvulling en de verhoudingen met mensen om me heen, kwam ik terug bij mijn essentie en ook bij mijn vertrouwde 'binnenstem' en intuitie.
Het was heel grappig om te merken dat 'mijn' stilte helemaal niet stil is. Mijn hoofd houdt niet op met grapjes maken over de situatie waarin ik zit, ze kwebbelt door over onbenulligheden en observeert hardop de mensen om me heen. De Stilte in mezelf noem ik dan ook liever Liefde, maar het zal wel voor iedereen anders voelen.
Ondanks het feit dat mijn Stilte nooit stil zal worden, deed de retraite iets heel bijzonders met me. De ervaring een te zijn met alles en iedereen om me heen, slechts een kleine schakel in het grote geheel te zijn, heeft me weer met beide voeten op de grond gezet. Het heeft me weer opnieuw nederigheid getoond en me herinnerd aan het feit dat ik de taak heb 'groot te zijn door klein te blijven'.
De wijze waarop Robbert de retraite heeft gegeven, was een van grote liefde en wijsheid. De aanwezigheid van Robbert tijdens de retraite is zo vanzelfsprekend: een heel gewoon mens met immense kracht en tegelijkertijd zachte kwetsbaarheid. Zijn liefde voor het soefisme is bijna letterlijk te proeven en ik ben blij dat ik er deelgenoot van mocht zijn. Het is zoiets prachtigs; zo eenvoudig en zo gevarieerd. Het is bijna onmogelijk om er niet van te houden.
De retraite heeft een onnavolgbare uitwerking op mijzelf en op meerdere levensgebieden gehad. Inzichten waar ik al eindeloos over had lopen dubben, kwamen als 'vanzelf'. En dat heeft me enorm vooruit geholpen. Ik merk dat ik ook in mijn werk veel meer rust ervaar. Ik ben minder ongemakkelijk om de dingen te laten zijn zoals ze zijn. Het gevolg is dat ik minder zoekende ben naar nieuwe uitdagingen en meer tevreden ben in het moment.
Wat ik precies moest verwachten van de stilte-retraite was voor mij vooraf niet helemaal duidelijk. Wel dat ik eraan toe was om eens goed naar me zelf te luisteren. Op zich ben ik iemand die heel goed alleen kan zijn en stil kan wezen. Maar dit bleek al snel heel anders te zijn. In de stilte kwam ik tot ontdekking dat er van alles in me helemaal niet stil is, allerlei gedachten en emoties die hun kans leken te grijpen. Door de geleide meditaties en oefeningen, de regelmaat, de rust en hele ambience werd het langzaam stil. Zelfs de tijd krijgt een andere dimensie. Met die innerlijke rust begon ik anders waar te nemen en kwam ik tot besef wat de wezenlijke waarde was van recente ervaringen waar ik mee overhoop lag en welke rol ik daarin speelde en hoe die emoties bij mij horen en waardevol zijn. Dat besef heeft mij rijker gemaakt, iets waar ik nog steeds de vruchten van pluk.
Mijn naam is Debbie, 27 jaar en ik liep vast met mezelf. Ik wilde sterker worden, ik wilde mijn eigenwaarde positiever inzien, ik wilde mijn eigen geluk vinden ipv me altijd om andermans geluk druk te maken, ik wilde mijn ‘legende’ ontdekken, maar vooral wilde ik heel graag contact maken met mijn hart. Ter voorbereiding werd ons gevraagd een symbool mee te nemen dat stond voor mijn verlangen in deze retraite. Tijdens de eerste sessie, toen we de stilte ingingen, mochten we iets over dit symbool toelichten. Ik had een hangertje mee genomen van een klavertje vier. Ik wilde mijn geluk plukken. Wat was nou mijn doel in dit leven? En toen raakten de woorden van Robbert mij enorm 'Er is geen speciaal doel van het leven, maar er is wel een pad'. En zo ging ik de stilte in. Ik had nog nooit gemediteerd, was compleet blanco en groen wat het doen van retraites betreft....en daar gingen we met een klein groepje de stilte in. Ik heb me laten leiden, ik heb het over mee heen laten komen. De eerste dag heel veel onrust in mijn hoofd gevoeld. De boodschappenlijstjes van wat ik allemaal ‘moest doen’ bleven maar voorbij komen. Ik voelde me heel opgelaten bij mijn tranen en het onwennige gevoel. De eerste persoonlijke meeting met Robbert was heel rustgevend. Hij zeí 'laat het orkestje in je hoofd maar lekker doorspelen, het wordt vanzelf minder'
Tijdens de week ervoer ik heel wisselende gevoelens en stemmingen. Door het dagprogramma hadden we een fijn ritme met voldoende tijd voor onszelf. De dagen bestonden uit mediteren, ademhalingsoefeningen, klank oefeningen, een dag wandelen over het ezelpad van de Cinque Terre, zang oefeningen, loop meditatie, werken in de tuin, schrijf/teken oefeningen en veel tijd voor jezelf. Ook alle eetmomenten waren in stilte. En...ook dit went echt! Hoe ongemakkelijk je in het begin zelf moet opstaan om het brood te kunnen pakken, hoe vanzelf dit wordt doorgegeven in de loop van de week. Je bent in een groep en dat voel je, maar je bent echt een individu in de groep door de stilte. Bijzondere ervaring is dat.
Aan het begin van de week deden we een een oefening om dichter bij je hart te komen. Voordat we begonnen waren, wist ik dat dit mijn moment ging worden. En achteraf is dat ook zo. Ik heb een emotionele brief aan mijn hart geschreven en heb hier later die dag ook een reactie vanuit mijn hart op gehad. Dit was wat ik wilde. Dit voelde zo bijzonder, contact met mijn hart ipv mijn hoofd. Dat kende ik niet! Elke dag stond in het thema van een bepaalde zintuig, wat elke dag ook echt anders maakte. De prachtige omgeving van Ca du Chittu, het heerlijke eten, het fijne huis... Al deze buitenlandse invloeden maakten dat ik me echt kon laten gaan. Ik was echt weg en kon zo heel gemakkelijk met mezelf in contact komen. Als het weer het toeliet hadden we sessies in de natuur. Heerlijk om buiten te zijn, dit maakte de sessies soms nog intenser.
Tijdens de laatste sessie op de laatste dag van de stilte mocht je je symbool weer pakken en iets zeggen als je dat wilde. Heel fijn en heel intens als je ieders ervaring hoort. Wat een liefde, wat een dankbaarheid.. Kippenvel. Toen ik mijn klavertjevier pakte vertelde ik dat ik uren in de tuin rondom het huis heb gezocht naar een echt klavertje.. Ik heb hem nog niet gevonden, maar ik weet zeker dat hij er staat. Ik voel me sterker, ik voel me trotser op mezelf. Ik heb iets losgemaakt en ben ergens aan begonnen waar ik de komende tijd mee verder zal gaan. Het contact met mijn hart wil ik koesteren. Ik voel me vol van liefde, dankbaarheid, energie, positiviteit en vooral rust! Wat stilte met je doet is onbeschrijfelijk. Na deze week heb ik met vrienden en familie gesproken over mijn ervaring.. Maar het is niet uit te leggen. 'Zit je dan de hele week in stilte?', 'Kijk je niet stiekem op je telefoon?', 'Is het niet super zweverig?'..zijn vragen die vaak gesteld werden. Ja, je bent de hele week stil. Nee, je kijkt niet stiekem op je telefoon. Nee, zweverig is het niet, het is juist heel erg back to basic..
Het is een ervaring die je jezelf moet gunnen. Het doet wat met je als mens. De dag na de retraite ben ik naar Pisa gegaan voor de terugvlucht en heb hier een armbandje met klavertjes vier gekocht. Deze zit vast geknoopt en doet me elke keer weer herinneren aan deze fantastische reis naar binnen. Op zoek naar mijn geluk heeft deze retraite een verpletterende indruk achter gelaten.
AANRADER! Ik heb het mezelf al 2 keer gegund om deel te nemen. De ervaring was voor mij beide keren anders, maar het effect was hetzelfde. De stilte opende mijn ogen, geest en hart. Hier heb ik geleerd om met aandacht te leven en mijn gevoel te volgen, i.p.v. op automatische piloot mentaal te leven (realiteit te ervaren vanuit de denk-beelden die mij beperken).
De retraite wordt professioneel begeleid door Robbert; hij laat je kennis maken met diverse meditatievormen, geeft je individuele begeleiding op maat en houdt inspirerende lezingen die je niet alleen wakker schudden maar daadwerkelijk inzicht geven en verder brengen.
Kortom, een aanrader! Voor een ieder die zin heeft in een ontdekkingstocht naar zijn ware ik. Of voor een ieder die hoge druk en stress ervaart in zijn/haar leven en zichzelf wil herpakken / herontdekken. Bij verlies of verandering. Of gewoon als het mooiste cadeau dat je jezelf kunt geven; me-time.
E.W.
Als ‘spirituele zoeker’ dacht ik vaak ‘iets’ te moeten hebben of doen om ‘er’ te komen. Maar steeds kwam na verloop van tijd een diep verlangen terug… Ik wist ‘in de stilte vind ik mezelf’ en wilde graag vanuit mijn gevoel gaan leven. ‘Re-treat je hart’ bleek een liefdevol kado voor mijzelf.
De stilte was niet zo ‘eng’ als ik dacht. In de groep voelde ik mij veilig en niet alleen in mijn zoektocht naar mijzelf. Door niet te praten verviel op een gegeven moment de bevestiging van ‘ik’ en ‘jij’. Ook het benoemen van wat ik zag of hoorde (‘kijk eens wat mooi’, ‘wat lekker’, ‘wat gek’) was niet meer nodig in een wereld zonder woorden zodat ik helderder in het hier en nu kon zijn. Ik ‘hoorde’ mijn gedachten nog wel in mijn hoofd, maar ze raakten steeds meer op de achtergrond. Mijn ‘ik’ smolt langzaam weg, zo leek het. Na verloop van tijd is er geen ‘ik wandel’ of ‘ik eet’ meer. Er is gewoon wandelen en eten. ‘Mijn’ benen doen precies wat ze moeten doen zonder dat ‘ik’ me ermee bemoei! En het wonderlijk besef tijdens het eten met volle aandacht hoe ‘mijn’ handen liefdevol het eten naar mijn mond lepelden. ‘Ik’ weet het niet en doet helemaal niets! Aan het einde van de stilteretraite schreef ik in mijn dagboek: ‘ik voel me innig dankbaar, nederig en oersterk, met een zingend hart.’
De weken voorafgaand aan de retraite schreeuwden mijn lichaam en geest om Rust; alleen zijn, op mezelf zijn, even geen aandacht schenken aan een ander, om zodoende met mezelf in contact te komen. Voor het eerst van mijn leven voelde ik aan, dat ik moest gaan thuis komen bij mezelf, om zodoende verder te kunnen met de volgende stappen in mijn leven. De retraite bleek daarom een complete verademing en een kadootje voor mezelf.
Op het moment dat de stilte werd ingeluid, was de opluchting binnen de groep voelbaar; eindelijk tijd voor mezelf!
Ik heb de stilte ervaren als warm en verwelkomend. Ik kon eindelijk in mezelf duiken.
De begeleiding door Robbert was als vanzelfsprekend. Hij voelde altijd aan waar we als groep behoefte aan hadden, nog voor we het zelf wisten. Van de muziek die af en toe gedraaid werd heb ik enorm genoten. Die opende bij mij een deur in mijn binnenste waarvan ik niet wist dat die er zat.
De omgeving van Kadampa is een paradijsje op aarde en Kadampa zelf is een warm nestje, waar het eten met liefde wordt bereid.
Het proces waar ik reeds voor de retraite is zat, heeft verder vorm gekregen tijdens de retraite. Ik kreeg het inzicht dat het kooitje waarin ik me zo vaak opgesloten voel zitten, dat ik die zelf maak. Het is niet de buitenwereld die me iets aandoet; ik ben het. En ik realiseerde me dat het klepje altijd al open staat!
Met de tools die we hebben geleerd tijdens de retraite, kan ik tot op de dag van vandaag vooruit; ik zoek de stilte in mezelf op, om mij bewust te worden van mijzelf, van mijn behoeften, mijn gevoelens. Ik ben dankbaar voor dit nieuwe bewustzijn. Ik ben dankbaar voor de gelegenheid die Robbert ons biedt, om met onszelf in het reine te komen, om geluk van binnenuit naar buiten te laten komen.
´Soms zijn er mensen die iets tegen je zeggen wat Echt aankomt. Dat is wat me gebeurde tijdens de retraite met Robbert en Marlies. Over de identificaties die je jezelf hebt toebedacht, de maskers die je opzet, de sluiers die over je heen hangen, de verhalen die je over jezelf bedacht hebt, de weigering om bepaalde emoties toe te laten. Om dat werkelijk te doorvoelen in de stilte, het moeilijke en het mooie om identificaties los te laten en emoties toe te laten..het heeft me iets heel moois en iets heel blijvends gebracht. Weer een stukje dichter bij mezelf, meer lucht, licht en vrijheid, overgave om alles gewoon te laten zijn en te aanvaarden zoals het is, eigenlijk om het Leven echt te leven...als mens maar ook vanuit mijn werk als HRM-er zou ik deze retraite aanraden aan mensen in soortgelijke functies maar ook voor ieder ander. Het geeft je de mogelijkheid om vanuit zelfkennis, acceptatie en authenticiteit , met een voelbaar stevigere basis, je werk te doen in samenwerking met anderen. Dat dat op een positieve manier gevoeld wordt door de mensen met wie je samenwerkt is mij heel duidelijk geworden.'