Re-treat je hart. Een stilte-retraite georganiseerd door Marlies en Robbert. Waarom weet ik niet, maar toen ik de uitnodiging ontving merkte ik bij mezelf dat ik er voor open stond. Behoefte aan had. Ik ben gezond en gelukkig maar iets in mij zei dat ik er aan mee moest doen. Ik was in de veronderstelling dat het een retraite met wat momenten van stilte zou zijn. Mis. Direct bij aankomst bij hotel en Boeddhistisch centrum Kadampa (in het prachtig glooiende Limburgse landschap, direct gelegen aan het riviertje de Geul) werd het me duidelijk. Deze stilte-retraite was een retraite in stilte. Van het begin (donderdagavond) tot het einde (zondagmiddag). Opstaan, mediteren, ontbijten, groepssessie, lunchen, wandelen, mediteren, dineren etc. etc. Alles in stilte. Alle hulpmiddelen die voor eventuele afleiding zouden kunnen zorgen (telefoon, boeken, muziek) mocht je thuis laten. In het begin voelde het wel wat onwennig die stilte. Je bent toch geneigd om contact te leggen met andere deelnemers. Maar uit respect voor de ander, elkaar en voor mezelf heb ik de stilte omarmd. Ik vond het fijn dat het – vooral in het begin – geleide meditaties waren. Ik had thuis wel eens geprobeerd te mediteren, maar kon er de rust niet voor vinden en… als ik het probeerde begon ik voor mijn gevoel bijna te hyperventileren. In de meditaties en in de rust heb ik ervaren dat je bekwaam wordt in het neutraliseren van negatieve gevoelens en – wellicht nog belangrijker – het koesteren en genieten van positieve gevoelens. Ik zat al lekker in mijn vel voor de retraite maar de retraite heeft me veel, heel veel gebracht. Rust, ontspanning. Het lukt me aardig om hetgeen ik in de retraite heb beleefd en geleerd te laten doorklinken in iedere dag. Of het nu in mijn werk is of privé. Ik was al gelukkig maar kan nog dagelijks genieten van de stilte in mezelf. Ik merk dat ook mensen om mij heen positief op mijn vernieuwde ‘levenshouding’ reageren. Ik heb meer rust en aandacht voor de ander. Al met al ben ik erg enthousiast over de retraite en kan ik het iedereen die lief voor zichzelf wil zijn van harte aanbevelen. Het is een cadeautje voor jezelf. Een cadeautje waar je je hele verdere leven de vruchten van plukt.
Ervaringen
Wat een "fantastische" dagen heb ik gehad, in stilte.... Het begint met wat milde spanning.....
Niet lezen? Poeh! Geen telefoon? HELLUP! Geen oogcontact? Bestaat dat? Niet praten? euh... da's ook niet gezellig! En dan als bonus... (liever) niet analyseren! waar begin ik aan…
Ik kan je zeggen dat het wat onwennig begint en alles komt voorbij. En als je jezelf dan ziet zitten om 7:00 op een kussentje om een uur in stilte te ontwaken dan denk je, euh, ben ik dat?
Om met 10 onbekende mensen op zaterdagavond op een zolder te zitten in Velp om een 'Zikr' te doen (en nee ik ga het niet uitleggen, maar het is zeer intiem) en daarna, omdat het "bonte avond" is, thee met een chocolaatje te nuttigen geheel in stilte is heel bijzonder!!
Wat heb ik veel geleerd, gezien, beleefd, gehoord, gevoeld en vooral genoten! Genoten van alle inzichten en groei en vooral van mezelf ;)
Mocht je ooit een retraite willen doen dan kan ik ineenhutjeopdehei zeker aanbevelen!
Robbert Van Bruggen is zo'n mooie, warme, lieve man je voelt je direct thuis en welkom. De "ontmoetingen" waren elke keer weer even fijn en brachten nieuwe inzichten. De oefeningen geven richting en soms roepen ze wel wat weerstand op, maar ja we love weerstand!
Ik kan echt zeggen dat ik de klankschaalwekker 's morgens vroeg thuis ga missen!! Vervolgens slenter je in je makkelijk zittende kleding naar zolder, waar je op je sloffen binnenloopt. Je gaat zitten in een kring. Mooie bloemen en kaarsjes in het midden... Heerlijk op je kussen onder een dekentje, zalig knus om 7u in de ochtend een uurtje stil zijn. Dat is pas goedemorgen!
Houden van jezelf tijdens re-treat je hart
M v M uit DB
Een stilte retraite. Wat is dat eigenlijk? Dat vroeg ik mij af nadat iets in mij had gezegd dat ik me moest inschrijven. Zelfs tot het moment van arriveren in Schin op Geul wist ik eigenlijk niet goed wat mij te wachten stond. Het mooie van alles was dat bijna niemand van de deelnemers wist wat hen te wachten stond. Maar iedereen was daar voor een reden, en ik denk dat iedereen daar een zelfde soort stemmetje had gehoord, net als ik: dit is goed, moet je doen. En zo zat iedereen bij het eerste diner zo goed als stil aan tafel, terwijl we op dat moment nog gewoon mochten praten!
De stilte retraite is een niet te beschrijven ervaring voor mij geweest. Het is een achtbaan van gedachten, geluiden, lichtflitsen, dromen, liefde en verdriet. Alles komt voorbij. In het begin duren de meditaties eindeloos en zat ik mij op te vreten met de gedachte: wanneer slaat Robbert nou op de klankschaal om de meditatie af te ronden! Wat duurt een uur lang! En die druppende kraan, kan iemand daar wat aan doen? Maar door de oefeningen die Robbert mee geeft, de mooie gedachtes en beelden die hij vertelt, maken dat je er langzaam in zakt. En al de tweede dag werd ik verrast door de klankschaal: nu al de meditatie voorbij? En wat fijn die lekkende kraan, dan weet ik dat ik hier ben. Nu, op dit moment.
Tijdens de retraite zag ik de gedachten voorbij komen, waaronder: wat ga ik de mensen vertellen hoe de retraite eigenlijk was? Ga ik vertellen over de lichten die ik heb gezien. Hoe ik mijzelf tijdens een meditatie kon opladen? De liefde die ik van groep voelde zonder enige aanraking? De schaamte tijdens de dans, maar daarna vooral het vrije gevoel van lekker bewegen? Alles bezien was het voor mij simpelweg bijzonder. En voel ik het voorrecht dit te hebben mogen meemaken. En mijzelf heb mogen verrijken met de ervaringen, beelden, muziek, kennis en liefde die Robbert heeft weten te brengen. Kortom, een stilte retraite is zo stil nog niet."
Inmiddels heb ik aan meerdere retraites deelgenomen en heb ik ook bij retraites geassisteerd.
De eerste anderhalf à twee dagen van de retraite verkeer ik vaak in een onrust, er rommelt van alles in me zonder dat het duidelijk is waar het over gaat. Als de wind wat is gaan liggen dan komen er vaak inzichten, dromen, emoties naar de oppervlakte.
Telkens als ik een retraite doe merk ik dat het gevoel, de droom, de missie, die ik graag wil leven, helderder wordt. Niet concreet maar in gevoel. Ik 'snap' ineens veel beter hoe de vork in de steel zit zonder het uit te kunnen leggen met mijn hoofd.
Elke keer ben ik na afloop zo intens blij en voel zoveel vreugde en ga ik opgeladen naar huis. Eenmaal thuis begint langzamerhand het gewone leven weer en de ervaringen die ik tijdens de retraite had verdwijnen weer wat naar de achtergrond. En toch diep van binnen rijpt er iets en begrijp ik dat de lastige dingen waar ik doorheen ga me helpen om dichterbij mijn zielsverlangen te komen. Ik heb deze eenzame, verdrietige, teleurstellende ervaringen kennelijk nodig. Niet de persoonlijkheid maar de geestkracht wordt sterker.
Met name door de ruimte die Robbert geeft mag er veel gebeuren bij iedereen en de acceptatie dat alles er mag zijn en dat dit erbij hoort is zo voelbaar. Juist de lastige, donkere gevoelens en gedachten zijn welkom. Ze zijn als golven die komen en gaan en zijn van evenveel waarde als de luchtige blije en stromende fases van het leven. Dit neem ik dan mee naar huis om er ook in het dagelijkse leven een oefening van te maken om er zo mee om te gaan. Niet meer vechten maar alles wat zich aandient, liefdevol te omarmen. Oefening baart kunst :-)
Retraite, ik had er in een keer zo'n behoefte aan.
Alleen de stilte leek me eng, de tweede dag greep me dit ook behoorlijk naar de keel. Mijn lichaam wilde zich uiten, kabaal maken.
Mooie, soms emotionele momenten beleefd en dat was ok.
Het was fijn, een cadeau aan mezelf, iets om te koesteren en zeker vaker te doen.
De stilte opzoeken is iets wat ik nog regelmatig probeer te doen. En teruggaan naar in een hutje op de hei, dat heb ik mezelf alvast beloofd.
De eerste weken na de retraite waren wonderbaarlijk. Ik heb nooit beseft wat een kabaal we om ons heen hebben. En ook hoe men onbewust elkander claimt. Ik ben spontaan weer begonnen met het avondeten koken. Ik ben nu weer in staat om met aandacht mijn boodschappen te doen en de rust om het eten te koken. Wel heb ik ontdekt dat bij toenemende stress dit meteen onder druk komt te staan. Tevens heb ik sinds september nauwelijks meer mijn televisie aan staan. Ik ga mijn abonnement opzeggen. Ik ben begonnen met zangles en "glas in lood" ramen maken. Beide wilde ik eigenlijk al jaren proberen. Nu is het in beweging gekomen.
1.
Eerst was ik bang voor de stilte; geloofde niet dat ik die zou kunnen (ver)dragen.
Algauw voelde het "stil zijn" warm en veilig en leerde ik het kennen als een krachtig leermiddel.
Ik ontdekte meer de diepte van mijn verlangen.
Niet wat ik van tevoren had bedacht ontvouwde zich maar na een geleide meditatie, tijdens de derde dag, kon ik mijn gevoel toelaten.
Ik kreeg via een voorportaaltje toegang tot mijn hart(senergie). Eerst snapte ik niks van de beelden en schrok ik ervan maar geleidelijk aan
drong de essentie tot mij door......
2.
De natuur heb ik ervaren als sereen, haast verstild.
De verstilling in combinatie met de loopmeditatie bracht mij in een sfeer van tijdloosheid.
Dit heeft me geholpen om werkelijk bij mijn innerlijke stilte te durven zijn.
3.
Tijdens een van de 'seva's' (taakjes) liep ik weer eens tegen mezelf aan.
- Doe ik het wel goed ?
- En oh als ik op de klankschaal sla, zijn alle ogen en oren op mij gericht. Doodeng.
Mijn naam is Debbie, 27 jaar en ik liep vast met mezelf. Ik wilde sterker worden, ik wilde mijn eigenwaarde positiever inzien, ik wilde mijn eigen geluk vinden ipv me altijd om andermans geluk druk te maken, ik wilde mijn ‘legende’ ontdekken, maar vooral wilde ik heel graag contact maken met mijn hart. Ter voorbereiding werd ons gevraagd een symbool mee te nemen dat stond voor mijn verlangen in deze retraite. Tijdens de eerste sessie, toen we de stilte ingingen, mochten we iets over dit symbool toelichten. Ik had een hangertje mee genomen van een klavertje vier. Ik wilde mijn geluk plukken. Wat was nou mijn doel in dit leven? En toen raakten de woorden van Robbert mij enorm 'Er is geen speciaal doel van het leven, maar er is wel een pad'. En zo ging ik de stilte in. Ik had nog nooit gemediteerd, was compleet blanco en groen wat het doen van retraites betreft....en daar gingen we met een klein groepje de stilte in. Ik heb me laten leiden, ik heb het over mee heen laten komen. De eerste dag heel veel onrust in mijn hoofd gevoeld. De boodschappenlijstjes van wat ik allemaal ‘moest doen’ bleven maar voorbij komen. Ik voelde me heel opgelaten bij mijn tranen en het onwennige gevoel. De eerste persoonlijke meeting met Robbert was heel rustgevend. Hij zeí 'laat het orkestje in je hoofd maar lekker doorspelen, het wordt vanzelf minder'
Tijdens de week ervoer ik heel wisselende gevoelens en stemmingen. Door het dagprogramma hadden we een fijn ritme met voldoende tijd voor onszelf. De dagen bestonden uit mediteren, ademhalingsoefeningen, klank oefeningen, een dag wandelen over het ezelpad van de Cinque Terre, zang oefeningen, loop meditatie, werken in de tuin, schrijf/teken oefeningen en veel tijd voor jezelf. Ook alle eetmomenten waren in stilte. En...ook dit went echt! Hoe ongemakkelijk je in het begin zelf moet opstaan om het brood te kunnen pakken, hoe vanzelf dit wordt doorgegeven in de loop van de week. Je bent in een groep en dat voel je, maar je bent echt een individu in de groep door de stilte. Bijzondere ervaring is dat.
Aan het begin van de week deden we een een oefening om dichter bij je hart te komen. Voordat we begonnen waren, wist ik dat dit mijn moment ging worden. En achteraf is dat ook zo. Ik heb een emotionele brief aan mijn hart geschreven en heb hier later die dag ook een reactie vanuit mijn hart op gehad. Dit was wat ik wilde. Dit voelde zo bijzonder, contact met mijn hart ipv mijn hoofd. Dat kende ik niet! Elke dag stond in het thema van een bepaalde zintuig, wat elke dag ook echt anders maakte. De prachtige omgeving van Ca du Chittu, het heerlijke eten, het fijne huis... Al deze buitenlandse invloeden maakten dat ik me echt kon laten gaan. Ik was echt weg en kon zo heel gemakkelijk met mezelf in contact komen. Als het weer het toeliet hadden we sessies in de natuur. Heerlijk om buiten te zijn, dit maakte de sessies soms nog intenser.
Tijdens de laatste sessie op de laatste dag van de stilte mocht je je symbool weer pakken en iets zeggen als je dat wilde. Heel fijn en heel intens als je ieders ervaring hoort. Wat een liefde, wat een dankbaarheid.. Kippenvel. Toen ik mijn klavertjevier pakte vertelde ik dat ik uren in de tuin rondom het huis heb gezocht naar een echt klavertje.. Ik heb hem nog niet gevonden, maar ik weet zeker dat hij er staat. Ik voel me sterker, ik voel me trotser op mezelf. Ik heb iets losgemaakt en ben ergens aan begonnen waar ik de komende tijd mee verder zal gaan. Het contact met mijn hart wil ik koesteren. Ik voel me vol van liefde, dankbaarheid, energie, positiviteit en vooral rust! Wat stilte met je doet is onbeschrijfelijk. Na deze week heb ik met vrienden en familie gesproken over mijn ervaring.. Maar het is niet uit te leggen. 'Zit je dan de hele week in stilte?', 'Kijk je niet stiekem op je telefoon?', 'Is het niet super zweverig?'..zijn vragen die vaak gesteld werden. Ja, je bent de hele week stil. Nee, je kijkt niet stiekem op je telefoon. Nee, zweverig is het niet, het is juist heel erg back to basic..
Het is een ervaring die je jezelf moet gunnen. Het doet wat met je als mens. De dag na de retraite ben ik naar Pisa gegaan voor de terugvlucht en heb hier een armbandje met klavertjes vier gekocht. Deze zit vast geknoopt en doet me elke keer weer herinneren aan deze fantastische reis naar binnen. Op zoek naar mijn geluk heeft deze retraite een verpletterende indruk achter gelaten.
Twee weken na afloop van de retraite probeer mijn ervaringen onder woorden te brengen. Aan de ene kant gaat het leven gewoon verder, maar aan de andere kant lijkt er toch iets anders te zijn.
Ik zag best op tegen 96 uur stilte en had geen idee wat te verwachten. Weliswaar heb ik eerder een mindfulness-training gedaan, waarbij we aan het eind van de training ongeveer 6 uur in stilte verbleven, maar dit zou toch iets anders worden.
Achteraf vind ik dat de stilte een hele fijne ervaring is geweest en dat de stilte samen met de oefeningen tijdens de retraite bijgedragen hebben om mijn behoefte aan stilte en ruimte scherper te krijgen.
Ik kan geen betere investering in ‘je-zelf’ bedenken dan zo’n retraite.
Ardie uit Gennep