Tijdens de retraite kwam ter sprake dat wanneer je in contact staat met jezelf en je omgeving er in zowel dingen, natuur, mensen en dieren weerspiegelingen van jezelf kunnen zitten.
Na de retraite ben ik in stilte van Schin op geul naar Maastricht gewandeld. Tijdens deze wandeling kwam ik een paard in een weiland tegen. Voor paarden heb ik normaal geen aandacht. Dit paard trok me aan terwijl ik er niet bij nadacht, het gebeurde gewoon. Ik keek naar het paard, ik maakte contact door er echt naar te kijken en liefde te voelen voor het paard. Mijn ogen werden telkens naar een kruintje tussen zijn ogen getrokken. Ik voelde ‘het derde oog’ in me en vervolgens kwamen de woorden ‘helderheid’ en ‘inzichten’ bij me op. Ik ging met mijn hand langzaam naar zijn neus zodat hij kon ruiken. Na een tijdje wilde ik hem aaien, maar hij draaide zijn hoofd weg. Mijn hand ging weer omlaag en ik bleef naar hem kijken, zijn hoofd kwam direct weer terug. Ik ging weer met mijn hand naar zijn neus en het zelfde patroon herhaalde zich nog meerdere malen. Na een tijdje bedankte ik het paard en liep verder, op de hoek van het weiland stoptje ik en draaide me om. Het paard keek me nog steeds na en kwam naar me toe toen ik stil bleef staan. Weer kwam hij met zijn kop naar me toe, ik hield mijn hand weer bij zijn neus en met aaien kon ik hem nu één keer strelen waarna hij zijn hoofd weer wegdraaide. Dit herhaalde zich weer een aantal maal waarna ik verder liep. Ik verwonderde me over dit contact en even later besefte ik me dat dit een hele duidelijke spiegel was naar mijn behoefte aan intimiteit en een angst of blokade waarbij het tegenovergestelde gebeurt van wat ik echt wil.