Re-treat je hart. Een stilte-retraite georganiseerd door Marlies en Robbert. Waarom weet ik niet, maar toen ik de uitnodiging ontving merkte ik bij mezelf dat ik er voor open stond. Behoefte aan had. Ik ben gezond en gelukkig maar iets in mij zei dat ik er aan mee moest doen. Ik was in de veronderstelling dat het een retraite met wat momenten van stilte zou zijn. Mis. Direct bij aankomst bij hotel en Boeddhistisch centrum Kadampa (in het prachtig glooiende Limburgse landschap, direct gelegen aan het riviertje de Geul) werd het me duidelijk. Deze stilte-retraite was een retraite in stilte. Van het begin (donderdagavond) tot het einde (zondagmiddag). Opstaan, mediteren, ontbijten, groepssessie, lunchen, wandelen, mediteren, dineren etc. etc. Alles in stilte. Alle hulpmiddelen die voor eventuele afleiding zouden kunnen zorgen (telefoon, boeken, muziek) mocht je thuis laten. In het begin voelde het wel wat onwennig die stilte. Je bent toch geneigd om contact te leggen met andere deelnemers. Maar uit respect voor de ander, elkaar en voor mezelf heb ik de stilte omarmd. Ik vond het fijn dat het – vooral in het begin – geleide meditaties waren. Ik had thuis wel eens geprobeerd te mediteren, maar kon er de rust niet voor vinden en… als ik het probeerde begon ik voor mijn gevoel bijna te hyperventileren. In de meditaties en in de rust heb ik ervaren dat je bekwaam wordt in het neutraliseren van negatieve gevoelens en – wellicht nog belangrijker – het koesteren en genieten van positieve gevoelens. Ik zat al lekker in mijn vel voor de retraite maar de retraite heeft me veel, heel veel gebracht. Rust, ontspanning. Het lukt me aardig om hetgeen ik in de retraite heb beleefd en geleerd te laten doorklinken in iedere dag. Of het nu in mijn werk is of privé. Ik was al gelukkig maar kan nog dagelijks genieten van de stilte in mezelf. Ik merk dat ook mensen om mij heen positief op mijn vernieuwde ‘levenshouding’ reageren. Ik heb meer rust en aandacht voor de ander. Al met al ben ik erg enthousiast over de retraite en kan ik het iedereen die lief voor zichzelf wil zijn van harte aanbevelen. Het is een cadeautje voor jezelf. Een cadeautje waar je je hele verdere leven de vruchten van plukt.
Ervaringen
Het is alweer een week geleden sinds het einde van de retraite en ik zit een beetje te reflecteren op wat er in mij is gebeurd tijdens de retraite. Het is moeilijk onder woorden te brengen maar bij benadering laat het zich het best omschrijven als dat ik meer liefde voor het leven voel. Aanvankelijk was ik bang dat ik dit gevoel in de sleur van alle dag snel kwijt zou raken. Afgelopen week heb ik echter gemerkt dat als ik het wil (en dat wil ik) en ik neem de tijd ervoor door onder meer tijdens mijn meditaties hier op te richten, dat ik het gevoel vast kan houden. Dit is zonder meer een van de meest ingrijpende gebeurtenissen in mijn leven geweest.
B. L. advocaat
Het is nu een half jaar geleden dat ik op retraite ben geweest en het is de beste beslissing geweest die ik toen had kunnen nemen. Echt!
Ik merkte op een moment dat ik heel erg de behoefte had aan stilte om me heen en stilte in me hoofd. Werd gek van mijn eigen gedachten en voelde me opgesloten zitten. Ik wilde alleen zijn en rust. Ik wilde op retraite bedacht ik me.
De retraite heeft mij heel veel gegeven. Het valt niet echt te beschrijven maar ik kan het het beste omschrijven als een gevoel van èèn geworden zijn. Tijdens de retraite kwam het gevoel dat ik goed was zoals ik ben. Ik ben ik!
Ik vond de ervaring heerlijk maar ook confronterend: de stilte, de gedachtes die langskwamen, de gevoelens en de tranen. Dankzij de begeleiding van Robert konden deze gedachtes er ook zijn en leerde ik er mee om te gaan en om ze los te laten.
Ik was eerst bang dat het heel zweverig zou zijn of heel zwaar op de hand maar dat was het helemaal niet. Er was plek voor humor en Robert bracht het allemaal op een heel natuurlijke manier. Je kon mee doen met de oefeningen maar er werd ook de mogelijkheid geboden om je eigen weg te gaan. Ik kon altijd bij Robert terecht en heb me heel erg veilig gevoeld in de groep. Ook niet onbelangrijk, de omgeving is heel erg mooi en het eten was super lekker.
Ik heb nu mijn rust gevonden en zit lekkerder in mijn vel, het voelt als of mijn energie weer stroomt en ook de twinkels in mijn ogen zijn weer terug. Het was voor mij het beste cadeautje dat ik mezelf ooit gegeven heb en ik gun het anderen ook heel erg, bij twijfel, doen!!
Fatima, Verpleegkundig ggz
Ik wil iets schrijven over hoe ik de retraite heb ervaren. Ik heb hier een tijdje over na gedacht en het enige dat telkens in mij op komt is het woord ‘confronterend’. Confronterend omdat ik ontdekt heb hoe moeilijk ik kan ontspannen; hoe moeilijk ik het vind om me over te geven aan wat er is of wil gebeuren. Confronterend vanwege de “verhaaltjes-maker" die voortdurend aanwezig is in mijn hoofd.
Maar al deze confrontaties hebben er tegelijkertijd ook voor gezorgd dat mijn verlangen naar iets ‘anders’ dat in me leeft, steeds groter wordt. Dat voor mij geen enkele weg belangrijk is, behalve de weg naar binnen. Want binnen in de stilte, daar vind men de schatten van het alchemistisch goud. Dat is de schat die ik verloren ben en die die leegte in mij veroorzaakt, die ik steeds maar op wil vullen. De retraite heeft mij dus gebracht dat ik nog standvastiger ben in het bewandelen van de spirituele pad dat ik ben ingeslagen.
Nico, neem wel of niet het boerenbedrijf van mijn ouders over.
Ruim drie jaar geleden maakte ik een einde aan een liefdesrelatie die totaal niet goed voor mij was. De relatie heeft gemaakt dat ik mezelf op veel vlakken totaal kwijt geraakt ben. In de afgelopen drie jaar zat ik enorm in mijn hoofd. Wat is er gebeurd, wat is er van mij overgebleven, wie ben ik nu? Ik heb therapie gehad en ben bij coaches geweest, maar bij al deze hulp had ik iedere keer het gevoel dat dit niet was wat ik nodig had. Mijn hoofd wist alles wel, die kon alles goed relativeren.
Ik moest tot rust komen, uit mijn hoofd en weer mijn lijf in zakken. En dat is precies wat de retraite heeft gedaan! De stilte gaf mij de ruimte om echt weer in contact te komen met mijn authentieke ik. Toen ik die verbinding weer voelde, ik alle verwachtingen en dat wat ik dacht dat ik wilde kon loslaten, kwam datgene wat wilde komen naar boven. En dat was mijn spelend kind! Mijn spelend kind die ik langzaamaan kwijt geraakt was in mijn relatie. Mijn spelend kind die ik jaren niet gehoord, gezien en gevoeld heb. Dit was het! Dit was het ontbrekende stukje.
Ik heb me in jaren niet zo heel, rustig en vooral blij en gelukkig gevoeld. De verbinding met mezelf en met al dat is is hersteld. Wat vier dagen stilte al niet kan doen :-) Een mooier cadeau had ik mezelf niet kunnen geven.
Robbert, ik ben je enorm dankbaar. Wat doe jij een prachtig werk!
F.
Tijdens de retraite is ter sprake gekomen dat wanneer je in contact staat met jezelf en je omgeving er in zowel dingen, natuur, mensen en dieren weerspiegelingen van jezelf kunnen zitten.
Ik liep buiten en zag een boom waar zo veel klimop op groeide waardoor de boom zelf nog maar nauwelijks kon leven. Ik verbeeldde mezelf alsof ik die boom was. Dat kwam met een behoorlijke klap binnen en ik dacht zo ziet mijn leven er ook regelmatig uit. Zoveel geven aan anderen waardoor ik zelf moe ben en niet groei en bloei. Ik liep een beetje overdonderd door dit inzicht verder, ik dacht echt dat ik hier in de loop van de tijd al veel in veranderd was. Ik zag in dat ik dit vooral heel graag wilde en het daardoor ook geloofde. De opjutter in mijn hoofd had hard gewerkt 'zo moet ik zijn'.
Rustig verder lopend zag ik een mooie grote boom met gezonde takken en een aantal maretakken ookwel misletoe genoemd in de kruin. Dit bracht een glimlach in mijn gezicht en twinkeling in mijn ogen; ja zo mag ik zijn. Ik wil best de mogelijkheid bieden dat er dankzij mij dingen kunnen groeien er vogeltjes een nest kunnen maken en zich kunnen voorplanten of even lekker kunnen uitrusten op mijn takken.
Het volgende inzicht was dat mijn ik niet meer helemaal die eerste boom ben want er loopt een pad van de ene naar de andere boom en ik ben al een aardig eind op weg. Wel blijft er allertheid en voldoende tijd voor mezelf, ruimte voor mijn innerlijke 'zijn' nodig om dit te kunnen realiseren.
Retraite, ik had er in een keer zo'n behoefte aan.
Alleen de stilte leek me eng, de tweede dag greep me dit ook behoorlijk naar de keel. Mijn lichaam wilde zich uiten, kabaal maken.
Mooie, soms emotionele momenten beleefd en dat was ok.
Het was fijn, een cadeau aan mezelf, iets om te koesteren en zeker vaker te doen.
De stilte opzoeken is iets wat ik nog regelmatig probeer te doen. En teruggaan naar in een hutje op de hei, dat heb ik mezelf alvast beloofd.
Begin van september begon er iets te kriebelen, ik kreeg een verlangen om mijn mond te houden en de stilte op te zoeken. Een verlangen wat ik nooit eerder zo heb gehad. Ik kon het moeilijk verklaren, maar ik voelde van binnenuit dat ik even moest stil zitten om weer door te kunnen. Toen ben ik gaan googlen en kwam ik vrij snel bij de website van “in een hutje op de hei”. Bingo, dit is wat ik wilde, en een gesprek met Robbert bevestigde mijn gevoel, geen religie maar een antwoord op mijn verlangen naar stilte, een helpende hand. Ik moest wel even geduld hebben, de retraite zou pas in november beginnen. Maar het was het wachten waard. “In een groep van 14 mensen zwijgen, jij????” Zo reageerde mijn omgeving, en er zijn veel grappen over gemaakt. Maar wat kan ik zeggen, het was een louterende, leerzame en zalige ervaring. Mijn stilte was rustig en ontspannen, en ik heb mezelf verbaasd dat ik het zo fijn vond alleen te zijn. Maar dat was juist zo mooi aan deze retraite, we waren niet alleen, maar wel stil, in stilte samen en dat was als een grote stampende agregrator, daar ging zo veel kracht en energie van uit. Robbert heeft ons fantastisch begeleid en iedere dag was een feest, met een opbouw, kop en staart. Het was niet vaag (was ik bang voor) maar concreet en glashelder. Ik heb eigenlijk in 5 dagen, een nieuwe versie van mezelf gedownload. En dat kan alleen in rust, als de “tefal laag” van het dagelijks leven van je afglijdt en je echt bij je gevoel kunt komen. Ik ben niet veranderd maar verbeterd. Het beste cadeau voor mezelf.
Er was een diep verlangen in mij om te voelen en te ervaren wie ik echt ben. Ik wilde leven vanuit mijn hart en hoe zeer ik ook mijn best deed, ik kreeg ‘het’ maar niet onder de knie. Zou ik de stilte wel aankunnen? Ik kon en wilde er niet meer omheen. Het was de hoogste tijd om mijn hart te openen! De stilte is de meest zuivere ‘vorm’ die ik ken waarin je kunt thuiskomen bij jezelf, zonder tussenkomst van ‘een ander’. Zeker, ik kwam mijzelf tegen, maar zo eng was dat niet. Het was die oude bekende van me op weg naar heelwording. En daar had ik heel wat voor over. Alles komt aan het licht in de stilte. En omdat ik alles in mij heb, zag ik ook die donkere kanten waar ik liever niet mee geconfronteerd werd. In de veilige omgeving van de groep en de deskundige leiding van Robbert voelde ik me echter niet alleen. Langzaam raakten mijn gedachten meer en meer op de achtergrond en werd ik innerlijk stiller. Mijn ‘ik’ smolt langzaam weg en ik begon letterlijk met andere ogen de wereld in te kijken omdat er niets meer te beoordelen viel. Alles is zoals het is.
Als ‘spirituele zoeker’ dacht ik vaak ‘iets’ te moeten hebben of doen om ‘er’ te komen. Maar steeds kwam na verloop van tijd een diep verlangen terug… Ik wist ‘in de stilte vind ik mezelf’ en wilde graag vanuit mijn gevoel gaan leven. ‘Re-treat je hart’ bleek een liefdevol kado voor mijzelf.
De stilte was niet zo ‘eng’ als ik dacht. In de groep voelde ik mij veilig en niet alleen in mijn zoektocht naar mijzelf. Door niet te praten verviel op een gegeven moment de bevestiging van ‘ik’ en ‘jij’. Ook het benoemen van wat ik zag of hoorde (‘kijk eens wat mooi’, ‘wat lekker’, ‘wat gek’) was niet meer nodig in een wereld zonder woorden zodat ik helderder in het hier en nu kon zijn. Ik ‘hoorde’ mijn gedachten nog wel in mijn hoofd, maar ze raakten steeds meer op de achtergrond. Mijn ‘ik’ smolt langzaam weg, zo leek het. Na verloop van tijd is er geen ‘ik wandel’ of ‘ik eet’ meer. Er is gewoon wandelen en eten. ‘Mijn’ benen doen precies wat ze moeten doen zonder dat ‘ik’ me ermee bemoei! En het wonderlijk besef tijdens het eten met volle aandacht hoe ‘mijn’ handen liefdevol het eten naar mijn mond lepelden. ‘Ik’ weet het niet en doet helemaal niets! Aan het einde van de stilteretraite schreef ik in mijn dagboek: ‘ik voel me innig dankbaar, nederig en oersterk, met een zingend hart.’