Retraite voor iedereen
Wat flarden beelden
met je delen
Vage stukjes schimmen
o zo fijn
Die samen als een
kleine windflard
toch een Eenheid
kunnen zijn
Het is de wind
die er niks
van vindt
Ze waait en zwaait
en aait en beukt
en rolt en gromt
weer gaat, weer komt
maar
nooit verlaat
tot ze weer gaat
….en komt
Na een periode van intensief werken heb ik mijzelf een "re-treat je hart" cadeau gedaan. Even geen kaderbrieven, begrotingen, planning & control cyclus, projecten, medewerkers, stakeholders, maar in stilte een herijking van de gevoelsverbinding tussen de buitenwereld en de binnenwereld van mij als persoon. Het beleven van de "stilte" is een weldaad voor het zijn. Geen moeten, geen sociale conversaties met anderen, enkel een goed gesprek zonder woorden met jezelf en af en toe individueel in woorden met Robbert. Ruimte creëren.
In het begin van de retraite ervaarde ik nog geen ruimte. Mijn hoofd zat vol met "belangrijke" zaken die als misflarden aan mij voorbij trokken. Door het te laten gebeuren en het te accepteren dat het is zoals het is, dat niet te willen veranderen, ontstond na twee dagen deze ruimte wel. Ruimte van gevoelens en gedachten. Eenheid zonder vervormingen. Het zonder woorden delen in de groep is een bijzondere ervaring op gevoelsniveau. Uitstekend begeleid door Robbert. Alles voelde als maatwerk.
Na vier dagen kan ik terugkijken op een geweldige, energieke ervaring die me weer in verbinding heeft gebracht met mijn kompas, mijn omgeving en de kracht wie ik werkelijk ben. Een ervaring die ik iedereen gun om zelf te doorleven.
Ik heb de dagen als wisselend ervaren, maar erg mooi. Wist niet wat ik ervan moest verwachten, en sta er nog steeds van te kijken dat ik zowel mijn mobiel, pc als het praten niet heb gemist...geen seconde, geen telefoon.
Ik liep een keer heerlijk te wandelen, toen ik ineens een ingeving kreeg. Ik zag, en voelde, hoe ik mijn brein en mijn hart kon zien.Met het een voel ik aan en handel ik, met het ander maak ik boodschappenlijstjes, onthou ik dingen enz...klinkt heel kort, maar was voor mij een heel proces in de tuin.
Ineens ging het regenen...mijn brein mompelde van: verdikkeme, snel naar binnen, mijn haar enz enz. Mijn hart zei: En...is dat nou zo erg...en zo liep ik richting deur. Ineens realiseerde ik me dat ik geen sleutel bij me had. Ok, zei ik tegen mezelf...leuk hoor, maar nu zegt mijn brein toch echt dat dit niet handig is.
Toen zwaaide de poort open en zag ik hoofd van Robbert dat me toefluisterde “ik heb geen sleutel bij me"... Even later zagen we assistent Arjan. Ik vond dit zo'n geweldig moment !!! De dagen waren gevuld met dit soort ogenblikken...mooi.
A uit V
Ya Sami - Hoor !
Hoor je hoe de wind knuffelt met de bomen
hoe de sterren zachtjes dromen
hoe de bomen ademen en zuchten
de hagedisjes ritselend vluchten
hoe de vogels kletsen met de opkomende maan
de kevers door de boomstam gaan
De golven die ontstaan door vleugelslagen
Houtwormen die het hour doorzagen
Druppels die kletsen tijdens het vallen
de explosie als ze op de rotsen knallen
en de boodschap dien het ritme van het pulseren
ons het geheim van het leven wil leren….
Mijn naam is Debbie, 27 jaar en ik liep vast met mezelf. Ik wilde sterker worden, ik wilde mijn eigenwaarde positiever inzien, ik wilde mijn eigen geluk vinden ipv me altijd om andermans geluk druk te maken, ik wilde mijn ‘legende’ ontdekken, maar vooral wilde ik heel graag contact maken met mijn hart. Ter voorbereiding werd ons gevraagd een symbool mee te nemen dat stond voor mijn verlangen in deze retraite. Tijdens de eerste sessie, toen we de stilte ingingen, mochten we iets over dit symbool toelichten. Ik had een hangertje mee genomen van een klavertje vier. Ik wilde mijn geluk plukken. Wat was nou mijn doel in dit leven? En toen raakten de woorden van Robbert mij enorm 'Er is geen speciaal doel van het leven, maar er is wel een pad'. En zo ging ik de stilte in. Ik had nog nooit gemediteerd, was compleet blanco en groen wat het doen van retraites betreft....en daar gingen we met een klein groepje de stilte in. Ik heb me laten leiden, ik heb het over mee heen laten komen. De eerste dag heel veel onrust in mijn hoofd gevoeld. De boodschappenlijstjes van wat ik allemaal ‘moest doen’ bleven maar voorbij komen. Ik voelde me heel opgelaten bij mijn tranen en het onwennige gevoel. De eerste persoonlijke meeting met Robbert was heel rustgevend. Hij zeí 'laat het orkestje in je hoofd maar lekker doorspelen, het wordt vanzelf minder'
Tijdens de week ervoer ik heel wisselende gevoelens en stemmingen. Door het dagprogramma hadden we een fijn ritme met voldoende tijd voor onszelf. De dagen bestonden uit mediteren, ademhalingsoefeningen, klank oefeningen, een dag wandelen over het ezelpad van de Cinque Terre, zang oefeningen, loop meditatie, werken in de tuin, schrijf/teken oefeningen en veel tijd voor jezelf. Ook alle eetmomenten waren in stilte. En...ook dit went echt! Hoe ongemakkelijk je in het begin zelf moet opstaan om het brood te kunnen pakken, hoe vanzelf dit wordt doorgegeven in de loop van de week. Je bent in een groep en dat voel je, maar je bent echt een individu in de groep door de stilte. Bijzondere ervaring is dat.
Aan het begin van de week deden we een een oefening om dichter bij je hart te komen. Voordat we begonnen waren, wist ik dat dit mijn moment ging worden. En achteraf is dat ook zo. Ik heb een emotionele brief aan mijn hart geschreven en heb hier later die dag ook een reactie vanuit mijn hart op gehad. Dit was wat ik wilde. Dit voelde zo bijzonder, contact met mijn hart ipv mijn hoofd. Dat kende ik niet! Elke dag stond in het thema van een bepaalde zintuig, wat elke dag ook echt anders maakte. De prachtige omgeving van Ca du Chittu, het heerlijke eten, het fijne huis... Al deze buitenlandse invloeden maakten dat ik me echt kon laten gaan. Ik was echt weg en kon zo heel gemakkelijk met mezelf in contact komen. Als het weer het toeliet hadden we sessies in de natuur. Heerlijk om buiten te zijn, dit maakte de sessies soms nog intenser.
Tijdens de laatste sessie op de laatste dag van de stilte mocht je je symbool weer pakken en iets zeggen als je dat wilde. Heel fijn en heel intens als je ieders ervaring hoort. Wat een liefde, wat een dankbaarheid.. Kippenvel. Toen ik mijn klavertjevier pakte vertelde ik dat ik uren in de tuin rondom het huis heb gezocht naar een echt klavertje.. Ik heb hem nog niet gevonden, maar ik weet zeker dat hij er staat. Ik voel me sterker, ik voel me trotser op mezelf. Ik heb iets losgemaakt en ben ergens aan begonnen waar ik de komende tijd mee verder zal gaan. Het contact met mijn hart wil ik koesteren. Ik voel me vol van liefde, dankbaarheid, energie, positiviteit en vooral rust! Wat stilte met je doet is onbeschrijfelijk. Na deze week heb ik met vrienden en familie gesproken over mijn ervaring.. Maar het is niet uit te leggen. 'Zit je dan de hele week in stilte?', 'Kijk je niet stiekem op je telefoon?', 'Is het niet super zweverig?'..zijn vragen die vaak gesteld werden. Ja, je bent de hele week stil. Nee, je kijkt niet stiekem op je telefoon. Nee, zweverig is het niet, het is juist heel erg back to basic..
Het is een ervaring die je jezelf moet gunnen. Het doet wat met je als mens. De dag na de retraite ben ik naar Pisa gegaan voor de terugvlucht en heb hier een armbandje met klavertjes vier gekocht. Deze zit vast geknoopt en doet me elke keer weer herinneren aan deze fantastische reis naar binnen. Op zoek naar mijn geluk heeft deze retraite een verpletterende indruk achter gelaten.
Landgoed Hoog Deelen is voor mij een alchemistische plek. De natuur is prachtig en nog zo ongerept dat het een fantastische plek is om weer terug te gaan naar jezelf. De puurheid en eenvoud van de plek helpen je om even afstand te doen van de dagelijkse hectiek.
Robbert begeleidt je liefdevol steeds een laag dieper zodat je ruimte hebt om echt bezig te zijn met je vraag. In dit warme bad heb ik mij persoonlijk weer kunnen verbinden met mijn diepste essentie en kan ik vanuit daar weer invulling geven aan mijn leven.
Ik ben dankbaar dat ik hier mocht zijn.
Retraite
het helend groene landschap van mijn ziel
verruimt mijn horizon, het denken en het
niet meer weten, de wachters aan de Poort
sluiten nog even het leven af van het echte zijn
de heuvels liggen in een licht verwonderen
over teer en stervend heden heen,
met zicht op warme bomenrij en gouden
kleurend blad en hart, stroomt water
van de beek aan mij voorbij, ik weet niet
wie ik ben of zijn zal ooit, en wat geweest is
is geweest, voorbij de tijd ligt zuiver Weten
weerklinkt zo zacht een lied in mij
het licht verschijnt, verdwijnt, verdampt
tot nieuwe nevelsluiers, het zingen blijft
de klank ben ik, het zwart wordt wit
wordt ongeboren Licht dat ademt diep in mij.
Tot voor kort had ik nog nooit een (georganiseerde) stilte retraite gedaan. Wel altijd zelf mijn retraites - in mn uppie - in hutjes op de hei gedaan. Heerlijk! Maar wat een verademing is deze reis voor me geweest. Onder bezielde leiding van Robbert Van Bruggen mocht ik een gevreesd stuk in mij ont-dekken, beleven en belichamen. En weer geheeld eruit gekomen.
Jongens en meisjes, dit is een absolute aanrader!
L.F.
Wat ik precies moest verwachten van de stilte-retraite was voor mij vooraf niet helemaal duidelijk. Wel dat ik eraan toe was om eens goed naar me zelf te luisteren. Op zich ben ik iemand die heel goed alleen kan zijn en stil kan wezen. Maar dit bleek al snel heel anders te zijn. In de stilte kwam ik tot ontdekking dat er van alles in me helemaal niet stil is, allerlei gedachten en emoties die hun kans leken te grijpen. Door de geleide meditaties en oefeningen, de regelmaat, de rust en hele ambience werd het langzaam stil. Zelfs de tijd krijgt een andere dimensie. Met die innerlijke rust begon ik anders waar te nemen en kwam ik tot besef wat de wezenlijke waarde was van recente ervaringen waar ik mee overhoop lag en welke rol ik daarin speelde en hoe die emoties bij mij horen en waardevol zijn. Dat besef heeft mij rijker gemaakt, iets waar ik nog steeds de vruchten van pluk.
Er is veel gebeurd na mijn eerste (en tot nu toe enige...) stilte-retraite bij Robbert, nu drie jaar (!) geleden. De overtuiging, innerlijke rust en het vertrouwen die het mij gegeven heeft zijn ongelooflijke geschenken waar ik nog iedere dag dankbaar voor ben. Nadat alles ondersteboven ging, heeft nu bijna alles weer een plekje en begin ik aan een nieuwe fase. Ik merk echter, dat mijn batterijtje een beetje leeg is en dat ik verlang naar wat de stilte kan brengen, de kracht, de blijheid. Even helemaal niets, alleen maar ik en mijn gevoel. Dat dat gewoon mag, zonder vragen, heerlijk.
I.R.