De tweede retraite die ik bij Robbert deed leek aanvankelijk veel op de eerste, in de zin van dat ik dezelfde processen en weerstanden in mezelf herkende. En weer ontmoette ik mijn eigen rusteloze Stilte, wat een ongelooflijk kado is dat toch. Wat totaal anders was dan de eerste keer, was de uitwerking van de retraite. Tijdens de retraite werd me duidelijk dat er iets van mijn sexualiteit bevrijd wilde worden; ik heb het op dat moment ontmoet zonder te weten wat het was en er weinig aandacht aan besteed. Een week later droomde ik een bijzonder scherpe droom van een vrouw die mij riep om me in te wijden in de liefde tussen vrouwen. Ik werd me plotseling bewust van mijn levenslange verliefdheden op vrouwen die ik altijd zorgvuldig had geprobeerd niet te voelen. Mijn biseksualiteit heeft zich inmiddels bevrijd onder het juk van oordelen en veroordelen en is springlevend! Er is een prachtige vrouw mijn leven binnengewandeld en de energie die we bij elkaar opwekken doet me stralen. Wat een vrijheid!!!
Ervaringen
'Zou een stilte-retraite iets voor jou zijn?' Deze vraag riep in eerste instantie verbazing in me op. Ik was helemaal niet thuis in meditatie en zo. Nou ja, ik deed weleens een poging en vond het al knap als ik 10 minuten kon blijven zitten. Maar vooral het woordje ‘stilte’ kwam als een alarmerende scheepshoorn binnen. Een lichte paniek borrelde bij die gedachte op. Wat te doen in stilte? Wat houd je over als je niets te doen hebt en ook nauwelijks afleiding kan vinden? Deze vraag raakte een kern, 'afleiding zoeken', dat is namelijk wat ik veel deed...maar afleiding waarvan? Je begrijpt het al mijn verbazing dompelde zich in nieuwsgierigheid. En tijdens de retraite is die nieuwsgierigheid variërend van blijdschap, angst, liefde en verdriet langzaam maar zeker getransformeerd. Mijn emoties en gevoelens veranderden continu van kleur in het proces en toch voelde ik me tegelijkertijd veilig en geborgen. Robbert is voor mij een uniek en uitzonderlijk persoon. Hij weet als geen ander een omgeving te creëren waarin je jezelf mag zijn, waarin je je geborgen en veilig voelt en in de tussentijd laat hij een ieder in zijn eigen proces door zowel donkere als zonovergoten plekjes in zijn of haar ziel reizen. En ik maar denken tijdens de retraite, hoe krijgt hij het toch voor elkaar om telkens precies te weten waar ik zit in mijn proces en wat ik nodig heb...tot tijdens de afronding bleek dat de anderen hetzelfde gevoel hadden gehad. Toen brak echt mijn klomp, m'n verstand kreeg het toen helemaal niet meer uitgelegd en moest ik van binnen lachen om mijn eigen verwoede pogingen nog steeds stiekem ergens te denken(!) dat ik het kan verklaren...wetende dat je ware wijsheid zich heel ergens anders in schuilt. Robbert heeft met deze retraite een grootst cadeau van het leven geschonken...sinds de retraite sta ik werkelijk anders in het leven, voel ik me meer verbonden met anderen en mezelf en kan ik mezelf beter accepteren en geniet ik meer, terwijl het leven om me heen weinig veranderd is...de verandering is intern. Dank je wel Robbert en de anderen die aanwezig waren bij de retraite! En voor degene die dit leest en twijfelt om een retraite te doen...gewoon blijven twijfelen en in de tussentijd inschrijven...ik had dit nooit willen missen en raad het echt aan!
Als ‘spirituele zoeker’ dacht ik vaak ‘iets’ te moeten hebben of doen om ‘er’ te komen. Maar steeds kwam na verloop van tijd een diep verlangen terug… Ik wist ‘in de stilte vind ik mezelf’ en wilde graag vanuit mijn gevoel gaan leven. ‘Re-treat je hart’ bleek een liefdevol kado voor mijzelf.
De stilte was niet zo ‘eng’ als ik dacht. In de groep voelde ik mij veilig en niet alleen in mijn zoektocht naar mijzelf. Door niet te praten verviel op een gegeven moment de bevestiging van ‘ik’ en ‘jij’. Ook het benoemen van wat ik zag of hoorde (‘kijk eens wat mooi’, ‘wat lekker’, ‘wat gek’) was niet meer nodig in een wereld zonder woorden zodat ik helderder in het hier en nu kon zijn. Ik ‘hoorde’ mijn gedachten nog wel in mijn hoofd, maar ze raakten steeds meer op de achtergrond. Mijn ‘ik’ smolt langzaam weg, zo leek het. Na verloop van tijd is er geen ‘ik wandel’ of ‘ik eet’ meer. Er is gewoon wandelen en eten. ‘Mijn’ benen doen precies wat ze moeten doen zonder dat ‘ik’ me ermee bemoei! En het wonderlijk besef tijdens het eten met volle aandacht hoe ‘mijn’ handen liefdevol het eten naar mijn mond lepelden. ‘Ik’ weet het niet en doet helemaal niets! Aan het einde van de stilteretraite schreef ik in mijn dagboek: ‘ik voel me innig dankbaar, nederig en oersterk, met een zingend hart.’
Zo af en toe laat ik de wereld de wereld en dan neem ik tijd voor een retraite. Deze keer deed ik dat "in een hutje op de hei" bij Robbert van Bruggen. Hij vroeg een voorwerp mee te nemen als symbool voor de retraite. Ik wist niet wat dat moest zijn en nam zo maar iets mee waar mijn oog toevallig op viel. Dit vertellend aan de groep zet ik mijn voorwerp op de daarop bestemde plek, ga weer zitten en opeens weet ik hoe symbolisch dit voorwerp is. Het helpt mij om tijdens de retraite rustig te kunnen waarnemen wat plaats vindt. De Soefi oefeningen waarmee Robbert het stil zitten afwisselt waren nieuw voor me en "verademend" om te doen. Stil zitten is geen vakantie, stil zijn is ongemakkelijk, maar uiteindelijk geven beiden de ruimte die nodig is om jezelf onder ogen te zien en om te zien dat het leven gaat zoals het het gaat. Wat een verademing.
Vaag had ik het idee dat een retraite wel iets voor me zou zijn. Geen idee waarom, want ik vroeg me tegelijkertijd af of ik het wel zou volhouden, dat stil zijn en stil zitten. Ik kwam op de website van Robbert. Down-to-earth en totaal niet zweverig. Ideaal voor een nuchtere Friezin.
De retraite is heel goed verzorgd. Dat begint al met een intake een paar weken van te voren. Daaruit blijkt meteen al de deskundigheid van Robbert door de rake vragen die hij stelt. De retraite is in een prachtige omgeving in Zuid-Limburg. Het hotel heeft een fijne sfeer en, ook niet onbelangrijk, het eten is heerlijk.
Ik ben toch wel wat bezorgd dat ik, behalve stil moet zijn, ook hele dagen stil moet zitten. Niet echt ideaal voor een beweeglijk persoon als ik. Dat valt heel erg mee. Zo nu en dan gaan we naar buiten voor oefeningen. Dus wandelen en genieten van de omgeving kan gelukkig ook. Naast de sessies is er voldoende vrije tijd. Dan zit ik vaak op een bankje en kijk ik om me heen. Helemaal in het hier-en-nu.
Vanaf de eerste minuut dat de stilte ingaat, kom ik tot rust. Heerlijk om zo tot mezelf te komen. Te ontdekken wie ik ben onder al die gedachtes, piekermomenten en vrij van sociale omgang. Gewoon even niets hoeven, niet van mezelf, niet van de ander. Ik voel me veilig. Ik voel de rust. Ik voel de liefde in heel mijn lichaam. Ik was helemaal vergeten dat ik dat kon! Het raakt me enorm dat ik dit zo intens ervaar.
Het is nu een maand later. De rust en de stilte ervaar ik elke dag weer. Natuurlijk, er zijn van die dagen dan neemt de hectief van alledag het over. En toch, ik weet dat die rust, die liefde en het kunnen leven vanuit mijn hart, gewoon echt in mij zit. Alleen die wetenschap geeft me al rust. Elke dag maak ik hier bewust contact mee, ook al is het maar voor heel even.
Heel bijzonder wat stilte met je doet.
Jannie, yogadocent
"De stilte-retraite in Schin op Geul was voor mij een uitzonderlijk mooie en overweldigende ervaring. De stilte deed mij weer terugkomen bij mezelf, gewoon wie ik ben zonder de franje van alledag. Zonder de betekenis te voelen van mijn levensvulling en de verhoudingen met mensen om me heen, kwam ik terug bij mijn essentie en ook bij mijn vertrouwde 'binnenstem' en intuitie.
Het was heel grappig om te merken dat 'mijn' stilte helemaal niet stil is. Mijn hoofd houdt niet op met grapjes maken over de situatie waarin ik zit, ze kwebbelt door over onbenulligheden en observeert hardop de mensen om me heen. De Stilte in mezelf noem ik dan ook liever Liefde, maar het zal wel voor iedereen anders voelen.
Ondanks het feit dat mijn Stilte nooit stil zal worden, deed de retraite iets heel bijzonders met me. De ervaring een te zijn met alles en iedereen om me heen, slechts een kleine schakel in het grote geheel te zijn, heeft me weer met beide voeten op de grond gezet. Het heeft me weer opnieuw nederigheid getoond en me herinnerd aan het feit dat ik de taak heb 'groot te zijn door klein te blijven'.
De wijze waarop Robbert de retraite heeft gegeven, was een van grote liefde en wijsheid. De aanwezigheid van Robbert tijdens de retraite is zo vanzelfsprekend: een heel gewoon mens met immense kracht en tegelijkertijd zachte kwetsbaarheid. Zijn liefde voor het soefisme is bijna letterlijk te proeven en ik ben blij dat ik er deelgenoot van mocht zijn. Het is zoiets prachtigs; zo eenvoudig en zo gevarieerd. Het is bijna onmogelijk om er niet van te houden.
De retraite heeft een onnavolgbare uitwerking op mijzelf en op meerdere levensgebieden gehad. Inzichten waar ik al eindeloos over had lopen dubben, kwamen als 'vanzelf'. En dat heeft me enorm vooruit geholpen. Ik merk dat ik ook in mijn werk veel meer rust ervaar. Ik ben minder ongemakkelijk om de dingen te laten zijn zoals ze zijn. Het gevolg is dat ik minder zoekende ben naar nieuwe uitdagingen en meer tevreden ben in het moment.
Ya Sami - Hoor !
Hoor je hoe de wind knuffelt met de bomen
hoe de sterren zachtjes dromen
hoe de bomen ademen en zuchten
de hagedisjes ritselend vluchten
hoe de vogels kletsen met de opkomende maan
de kevers door de boomstam gaan
De golven die ontstaan door vleugelslagen
Houtwormen die het hour doorzagen
Druppels die kletsen tijdens het vallen
de explosie als ze op de rotsen knallen
en de boodschap dien het ritme van het pulseren
ons het geheim van het leven wil leren….
Na een periode van intensief werken heb ik mijzelf een "re-treat je hart" cadeau gedaan. Even geen kaderbrieven, begrotingen, planning & control cyclus, projecten, medewerkers, stakeholders, maar in stilte een herijking van de gevoelsverbinding tussen de buitenwereld en de binnenwereld van mij als persoon. Het beleven van de "stilte" is een weldaad voor het zijn. Geen moeten, geen sociale conversaties met anderen, enkel een goed gesprek zonder woorden met jezelf en af en toe individueel in woorden met Robbert. Ruimte creëren.
In het begin van de retraite ervaarde ik nog geen ruimte. Mijn hoofd zat vol met "belangrijke" zaken die als misflarden aan mij voorbij trokken. Door het te laten gebeuren en het te accepteren dat het is zoals het is, dat niet te willen veranderen, ontstond na twee dagen deze ruimte wel. Ruimte van gevoelens en gedachten. Eenheid zonder vervormingen. Het zonder woorden delen in de groep is een bijzondere ervaring op gevoelsniveau. Uitstekend begeleid door Robbert. Alles voelde als maatwerk.
Na vier dagen kan ik terugkijken op een geweldige, energieke ervaring die me weer in verbinding heeft gebracht met mijn kompas, mijn omgeving en de kracht wie ik werkelijk ben. Een ervaring die ik iedereen gun om zelf te doorleven.
De weken voorafgaand aan de retraite schreeuwden mijn lichaam en geest om Rust; alleen zijn, op mezelf zijn, even geen aandacht schenken aan een ander, om zodoende met mezelf in contact te komen. Voor het eerst van mijn leven voelde ik aan, dat ik moest gaan thuis komen bij mezelf, om zodoende verder te kunnen met de volgende stappen in mijn leven. De retraite bleek daarom een complete verademing en een kadootje voor mezelf.
Op het moment dat de stilte werd ingeluid, was de opluchting binnen de groep voelbaar; eindelijk tijd voor mezelf!
Ik heb de stilte ervaren als warm en verwelkomend. Ik kon eindelijk in mezelf duiken.
De begeleiding door Robbert was als vanzelfsprekend. Hij voelde altijd aan waar we als groep behoefte aan hadden, nog voor we het zelf wisten. Van de muziek die af en toe gedraaid werd heb ik enorm genoten. Die opende bij mij een deur in mijn binnenste waarvan ik niet wist dat die er zat.
De omgeving van Kadampa is een paradijsje op aarde en Kadampa zelf is een warm nestje, waar het eten met liefde wordt bereid.
Het proces waar ik reeds voor de retraite is zat, heeft verder vorm gekregen tijdens de retraite. Ik kreeg het inzicht dat het kooitje waarin ik me zo vaak opgesloten voel zitten, dat ik die zelf maak. Het is niet de buitenwereld die me iets aandoet; ik ben het. En ik realiseerde me dat het klepje altijd al open staat!
Met de tools die we hebben geleerd tijdens de retraite, kan ik tot op de dag van vandaag vooruit; ik zoek de stilte in mezelf op, om mij bewust te worden van mijzelf, van mijn behoeften, mijn gevoelens. Ik ben dankbaar voor dit nieuwe bewustzijn. Ik ben dankbaar voor de gelegenheid die Robbert ons biedt, om met onszelf in het reine te komen, om geluk van binnenuit naar buiten te laten komen.
Ik wil iets schrijven over hoe ik de retraite heb ervaren. Ik heb hier een tijdje over na gedacht en het enige dat telkens in mij op komt is het woord ‘confronterend’. Confronterend omdat ik ontdekt heb hoe moeilijk ik kan ontspannen; hoe moeilijk ik het vind om me over te geven aan wat er is of wil gebeuren. Confronterend vanwege de “verhaaltjes-maker" die voortdurend aanwezig is in mijn hoofd.
Maar al deze confrontaties hebben er tegelijkertijd ook voor gezorgd dat mijn verlangen naar iets ‘anders’ dat in me leeft, steeds groter wordt. Dat voor mij geen enkele weg belangrijk is, behalve de weg naar binnen. Want binnen in de stilte, daar vind men de schatten van het alchemistisch goud. Dat is de schat die ik verloren ben en die die leegte in mij veroorzaakt, die ik steeds maar op wil vullen. De retraite heeft mij dus gebracht dat ik nog standvastiger ben in het bewandelen van de spirituele pad dat ik ben ingeslagen.
Nico, neem wel of niet het boerenbedrijf van mijn ouders over.