Ervaringen

Re-treat je hart!
Ik kwam binnen met een hoofd vol malende gedachten naar aanleiding van een verdrietige en pijnlijke gebeurtenis.  Vol schuldgevoelens ook.
De verschillende meditatieoefeningen hielpen mij mijn focus te veranderen,  van mijn hoofd naar mijn hart te gaan , ruimte, zachtheid, pijn te ervaren.  Verdriet mocht/kon stromen.
De oefeningen hielpen mij tenslotte weer verbinding te maken met de stilte, liefde, vergeving en vreugde in mijzelf. Door de meditatie in de natuur zag en ervoer ik haar en mijn ‘volmaaktheid in gebrokenheid’. Dat was een intense ervaring van heelheid!
Stilte werkt helend. Ik vond het prettig om niet (te hoeven) praten, geen ‘social talk’ aan tafel. Maar ik heb de groep toch nodig om bij een diepere stilte/liefde/volheid  in mijzelf te komen.
De schuldgevoelens en het verdriet zijn niet over, maar het is alsof ze me minder in hun greep hebben.  
En last but not least, ik vond de begeleiding van Marlies en Robbert  heel goed door wie ze zijn, wat ze aandroegen en hoe ze samenwerkten.

Als marketing en media specialist voelde ik sterk de behoefte om terug te gaan naar de kern, tijd en ruimte maken voor mijzelf, om af te stappen van alles wat bewust en onbewust mijn leven leidt en beïnvloed. Niet op zoek naar God, verbinding door zweverig geneuzel of om de psyche onverantwoord drastisch te herprogrammeren kwam ik terecht bij Robbert. Een stilte retraite waarin IK centraal zou staan, waar ik weer terug zou kunnen komen tot MIJN kern. Met de nodige argwaan de stilte retraite geboekt. De angst voor de stilte, het onwetende bouwde zich op in de dagen voor de retraite. Niet nodig bleek later. Het waren heerlijke dagen, tijd voor mezelf, tijd om te denken, te zijn, te denken, te zijn en veel te denken. Het behoeft geen verantwoording over hoe het was, dat zal voor iedereen anders zijn. Zal de wereld mooier zijn als iedereen een stilte retraite zou doen? Daar ben ik zeker van !  Is mijn wereld mooier nu ik de retraite heb gedaan? Daar ben ik van overtuigd. 

GJE, marketing & media specialist

Mijn naam is Debbie, 27 jaar en ik liep vast met mezelf. Ik wilde sterker worden, ik wilde mijn eigenwaarde positiever inzien, ik wilde mijn eigen geluk vinden ipv me altijd om andermans geluk druk te maken, ik wilde mijn ‘legende’ ontdekken, maar vooral wilde ik heel graag contact maken met mijn hart. Ter voorbereiding werd ons gevraagd een symbool mee te nemen dat stond voor mijn verlangen in deze retraite. Tijdens de eerste sessie, toen we de stilte ingingen, mochten we iets over dit symbool toelichten. Ik had een hangertje mee genomen van een klavertje vier. Ik wilde mijn geluk plukken. Wat was nou mijn doel in dit leven? En toen raakten de woorden van Robbert mij enorm 'Er is geen speciaal doel van het leven, maar er is wel een pad'. En zo ging ik de stilte in. Ik had nog nooit gemediteerd, was compleet blanco en groen wat het doen van retraites betreft....en daar gingen we met een klein groepje de stilte in. Ik heb me laten leiden, ik heb het over mee heen laten komen. De eerste dag heel veel onrust in mijn hoofd gevoeld. De boodschappenlijstjes van wat ik allemaal ‘moest doen’ bleven maar voorbij komen. Ik voelde me heel opgelaten bij mijn tranen en het onwennige gevoel. De eerste persoonlijke meeting met Robbert was heel rustgevend. Hij zeí 'laat het orkestje in je hoofd maar lekker doorspelen, het wordt vanzelf minder'

Tijdens de week ervoer ik heel wisselende gevoelens en stemmingen. Door het dagprogramma hadden we een fijn ritme met voldoende tijd voor onszelf. De dagen bestonden uit mediteren, ademhalingsoefeningen, klank oefeningen, een dag wandelen over het ezelpad van de Cinque Terre, zang oefeningen, loop meditatie, werken in de tuin, schrijf/teken oefeningen en veel tijd voor jezelf. Ook alle eetmomenten waren in stilte. En...ook dit went echt! Hoe ongemakkelijk je in het begin zelf moet opstaan om het brood te kunnen pakken, hoe vanzelf dit wordt doorgegeven in de loop van de week. Je bent in een groep en dat voel je, maar je bent echt een individu in de groep door de stilte. Bijzondere ervaring is dat. 

Aan het begin van de week deden we een een oefening om dichter bij je hart te komen. Voordat we begonnen waren, wist ik dat dit mijn moment ging worden. En achteraf is dat ook zo. Ik heb een emotionele brief aan mijn hart geschreven en heb hier later die dag ook een reactie vanuit mijn hart op gehad. Dit was wat ik wilde. Dit voelde zo bijzonder, contact met mijn hart ipv mijn hoofd. Dat kende ik niet! Elke dag stond in het thema van een bepaalde zintuig, wat elke dag ook echt anders maakte. De prachtige omgeving van Ca du Chittu, het heerlijke eten, het fijne huis... Al deze buitenlandse invloeden maakten dat ik me echt kon laten gaan. Ik was echt weg en kon zo heel gemakkelijk met mezelf in contact komen. Als het weer het toeliet hadden we sessies in de natuur. Heerlijk om buiten te zijn, dit maakte de sessies soms nog intenser.

Tijdens de laatste sessie op de laatste dag van de stilte mocht je je symbool weer pakken en iets zeggen als je dat wilde. Heel fijn en heel intens als je ieders ervaring hoort. Wat een liefde, wat een dankbaarheid.. Kippenvel. Toen ik mijn klavertjevier pakte vertelde ik dat ik uren in de tuin rondom het huis heb gezocht naar een echt klavertje.. Ik heb hem nog niet gevonden, maar ik weet zeker dat hij er staat. Ik voel me sterker, ik voel me trotser op mezelf. Ik heb iets losgemaakt en ben ergens aan begonnen waar ik de komende tijd mee verder zal gaan. Het contact met mijn hart wil ik koesteren. Ik voel me vol van liefde, dankbaarheid, energie, positiviteit en vooral rust! Wat stilte met je doet is onbeschrijfelijk. Na deze week heb ik met vrienden en familie gesproken over mijn ervaring.. Maar het is niet uit te leggen. 'Zit je dan de hele week in stilte?', 'Kijk je niet stiekem op je telefoon?', 'Is het niet super zweverig?'..zijn vragen die vaak gesteld werden. Ja, je bent de hele week stil. Nee, je kijkt niet stiekem op je telefoon. Nee, zweverig is het niet, het is juist heel erg back to basic.. 

Het is een ervaring die je jezelf moet gunnen. Het doet wat met je als mens. De dag na de retraite ben ik naar Pisa gegaan voor de terugvlucht en heb hier een armbandje met klavertjes vier gekocht. Deze zit vast geknoopt en doet me elke keer weer herinneren aan deze fantastische reis naar binnen. Op zoek naar mijn geluk heeft deze retraite een verpletterende indruk achter gelaten.

Een stilte retraite. Wat is dat eigenlijk? Dat vroeg ik mij af nadat iets in mij had gezegd dat ik me moest inschrijven. Zelfs tot het moment van arriveren in Schin op Geul wist ik eigenlijk niet goed wat mij te wachten stond. Het mooie van alles was dat bijna niemand van de deelnemers wist wat hen te wachten stond. Maar iedereen was daar voor een reden, en ik denk dat iedereen daar een zelfde soort stemmetje had gehoord, net als ik: dit is goed, moet je doen. En zo zat iedereen bij het eerste diner zo goed als stil aan tafel, terwijl we op dat moment nog gewoon mochten praten!

De stilte retraite is een niet te beschrijven ervaring voor mij geweest. Het is een achtbaan van gedachten, geluiden, lichtflitsen, dromen, liefde en verdriet. Alles komt voorbij. In het begin duren de meditaties eindeloos en zat ik mij op te vreten met de gedachte: wanneer slaat Robbert nou op de klankschaal om de meditatie af te ronden! Wat duurt een uur lang! En die druppende kraan, kan iemand daar wat aan doen? Maar door de oefeningen die Robbert mee geeft, de mooie gedachtes en beelden die hij vertelt, maken dat je er langzaam in zakt. En al de tweede dag werd ik verrast door de klankschaal: nu al de meditatie voorbij? En wat fijn die lekkende kraan, dan weet ik dat ik hier ben. Nu, op dit moment.

Tijdens de retraite zag ik de gedachten voorbij komen, waaronder: wat ga ik de mensen vertellen hoe de retraite eigenlijk was? Ga ik vertellen over de lichten die ik heb gezien. Hoe ik mijzelf tijdens een meditatie kon opladen? De liefde die ik van groep voelde zonder enige aanraking? De schaamte tijdens de dans, maar daarna vooral het vrije gevoel van lekker bewegen? Alles bezien was het voor mij simpelweg bijzonder. En voel ik het voorrecht dit te hebben mogen meemaken. En mijzelf heb mogen verrijken met de ervaringen, beelden, muziek, kennis en liefde die Robbert heeft weten te brengen. Kortom, een stilte retraite is zo stil nog niet."